poprzedni rozdział Najważniejszą rzeczą, którą chcę powiedzieć rodzicom we wszystkich opisanych sytuacjach jest: nie panikujcie, nie bójcie się, nie karćcie i nie zawstydzaj dziecko, szczególnie w miejscach publicznych. Wszystko to jest naturalnym zachowaniem charakterystycznym dla dzieci w wieku przedszkolnym. Spokojne podejście rodziców do kwestii seksualności przyczyni się do prawidłowego rozwoju seksualnego dziecka. Wręcz przeciwnie, nadmierna dbałość o kwestie seksualności, zakazy, wstyd rodziców, zawstydzenie i oburzenie rodziców wywołają zainteresowanie i niepożądane zachowanie. Dana ma cztery lata. W przedszkolu bawił się lalką. A raczej spojrzał na niego i obrócił go w dłoniach. Danya zaczęła zdejmować sukienkę lalki i w tym momencie nauczyciel go zobaczył. „Spójrz tylko, co robi Danya, co za bezwstydna osoba!” – krzyknął z oburzeniem wściekły nauczyciel. Danya milczała. Nic nie rozumiał. Dlaczego dziewczynki mogą bawić się lalkami i je ubierać, a on nie? „Odłóż lalkę i nigdy więcej jej nie dotykaj” – nauczycielka nadal beształa. „Wieczorem powiem twoim rodzicom, co robisz!” I ona mi powiedziała. Rodzice również skarcili Danię (bardziej ze wstydu przed nauczycielem) i obiecali, że dopilnują, aby dziecko w przyszłości zachowywało się bardziej moralnie. Jaki wynik osiągnął nauczyciel? Widoczne – pozytywne. Danya już nigdy więcej nie rozbierała lalek. Rzeczywiście – negatywnie. Zainteresowanie Dani nie zniknęło; wzrosło jeszcze bardziej. Dopiero teraz w tajemnicy go zadowolił. Wczołgał się pod łóżko i tam zdjął ubranka dla lalek, a gdy mama brała prysznic, próbował wejść do łazienki. Zainteresowanie chłopca stało się obsesyjne, bo musiał się ukrywać. Główna zasada brzmi: NIE Wstydzaj się dziecka i nie pozwalaj na to innym! Wstyd nie jest towarzyszem moralności, jest raczej towarzyszem tajemnicy. Alosza ma trzy i pół roku. Przyszedł z mamą na basen. Pod prysznicem, podczas gdy jego matka myła się, Alosza stał pod strumieniem ciepłej wody i z zainteresowaniem bawił się swoim penisem. Przechodząca obok starsza kobieta surowo powiedziała do Aloszy: „Nie możesz dotykać swojej cipki, bo ci odpadnie”. Alosza spojrzał na kobietę ze zdziwieniem i skierował wzrok na matkę. „Nie bój się, synu, nie odpadnie, palec nie odpadnie, jeśli go dotkniesz” – powiedziała moja mama. Kobieta zaczęła się oburzać, mówiąc o łamaniu norm społecznych, o tym, że teraz wychowują libertynów. „Dziękuję, sami się do tego przekonamy” – przerwała jej grzecznie, ale uporczywie mama Aloszy. W domu mama Aloszy powiedziała jej, że są rzeczy, które nie są zbyt miłe robić w obecności innych ludzi. „Synu, już wiesz, że nie jest miło dłubać w nosie, obgryzać paznokcie i ssać palce. Uważa się, że robią to tylko ludzie niekulturalni. I lepiej nie dotykać penisa w miejscach publicznych. Zgoda?" - Mama powiedziała. Alosza zgodził się. Często słyszę pytanie: do jakiego wieku matka i syn mogą razem chodzić na basen i kiedy matka powinna przestać się przebierać przy dziecku? Nie ma dokładnej odpowiedzi na to pytanie. Wszystko zależy od sposobu życia rodziny, przyzwyczajeń rodziców i ich stosunku do nagiego ciała. W wielu krajach mężczyźni i kobiety wspólnie korzystają z sauny. Zarówno dziewczęta, jak i chłopcy, przyzwyczajeni do takich wizyt, nie zwracają uwagi na siedzących w pobliżu nagich mężczyzn i kobiety. Na przykład Rosjanie, którzy po raz pierwszy odwiedzili publiczną saunę w Finlandii, byli zawstydzeni, podczas gdy fińskie dzieci i nastolatki czuły się w takim środowisku całkowicie swobodnie. Rodzice najczęściej obawiają się, czy widok nagiego ciała nie zaszkodzi ich dziecku. Spieszę zapewnić, że do trzeciego lub trzeciego i pół roku życia dziecku nie zaszkodzi widok nagiego ciała. To, co stanie się dalej, zależy od Ciebie. Osoby wokół niego są bardziej skłonne wyrządzić dziecku krzywdę (jak w przykładzie opisanym powyżej), zaczynając zawstydzać je za coś, czego nie zrobiło. Teraz zwracam większą uwagę na chłopców, biorąc pod uwagę, że dzieci zwykle odwiedzają basen lub łaźnię z mamami i w tym sensie dziewczynom jest łatwiej. I jeszcze jeden przykład (kontynuacja poprzedniej historii) Alosza siedziała owinięta w ręcznik, na ławce w przebieralni przy basenie. Mama się ubieraław pobliżu. Alosza spojrzał na matkę, na kobiety, które ubierały się w pobliżu. Nie było ciekawie, ale też nie było nudno. Pomyślał, że teraz on i jego matka pójdą wysuszyć włosy suszarką (i to było ciekawe), a potem napiją się soku. "Przestań się gapić! „To nie wstyd patrzeć na nagie kobiety” – powiedziała ta sama kobieta, która surowo skarciła Aloszę w swoim sercu. Alosza nie zrozumiał, że kobieta się do niego zwraca, i patrzył dalej. Zorientował się jednak, że coś się stało, bo mama szybko go podniosła i zaniosła na drugi koniec szatni. Pomogła mu się ubrać i zaprowadziła na korytarz. Alosza nigdy więcej nie poszedł z matką na basen. Tylko z tatą Być może matka Aloszy nadal chodziłaby z synem na basen, ale zdecydowała się porzucić ten pomysł, bo nie chciała, aby syn zbyt wcześnie poczuł wstyd. Dziecko bierze pod uwagę to, co inni uważają za złe i wstydliwe. To, co nauczono go uważać za haniebne. Biorąc pod uwagę realia naszej kultury, uważam, że dobrym pomysłem jest unikanie chodzenia po domu nago i zamykanie drzwi do sypialni i łazienki. Ale jednocześnie nie trzeba gwałtownie reagować, jeśli dziecko przypadkowo zobaczy swoich rodziców nago. Kiedyś na konsultację przyszła do mnie rodzina z pięcioletnim dzieckiem. Ich problemem było to, że dziecko w przedszkolu było nagie, dzieci się śmiały, a nauczyciele go za to karcili. Rodzice jakoś zawstydzeni rozmawiali o sytuacji i wydawało się, że czegoś im brakuje. Po wysłuchaniu rodziców zadałam chłopcu tradycyjne pytanie: „Borya, czy mama i tata mówią wszystko poprawnie, czy coś im się pomyliło?” Borya spojrzał na mnie uważnie i powiedział: „No tak, to prawda. Rozbieram się w przedszkolu, żeby było mi wygodniej, jak w domu, i karcą mnie. Tutaj". Swój wzrok skierowałem na moich rodziców. Zawstydzili się i zaczęli sobie przeszkadzać: „Wiesz, jesteśmy nudystami, po domu chodzimy nago…”. Wysłałam chłopca na wspinaczkę do kompleksu sportowego i zaczęłam rozmawiać z jego rodzicami. Zapytałam je, co i jak opowiadały synowi o nudyzmie i kulturze zachowań w miejscach publicznych. Okazało się, że rodzice sporo opowiadali synowi o ideologii nudyzmu. O bliskości natury, którą utracił współczesny człowiek, o potrzebie odczuwania skórą tego, co dzieje się wokół: trawy, wiatru, piasku. Wszystko to okazało się bliskie dziecku i od najmłodszych lat czuł się świetnie bez ubrania w domu i na terenach rekreacyjnych dla nudystów. A w miejscach publicznych, jeśli chłopiec próbował się rozebrać, matka odwracała jego uwagę. Problemy zaczęły się już w przedszkolu. Nie było tam nikogo, kto mógłby odwrócić uwagę Boryi. Okazało się, że rodzice jakimś cudem zapomnieli wytłumaczyć dziecku, że nie można rozbierać się wszędzie i nie zawsze wtedy, kiedy się chce. Zapomnieliśmy Ci powiedzieć, że wszyscy ludzie są bardzo różni. A to, co podoba się jednemu, może nie podobać się innym. Chłopiec potrzebował krótkotrwałej pracy z psychologiem, podczas której potrafił zintegrować się z obcym wcześniej środowiskiem przedszkola i zaakceptować zasady. Jeśli zasady przyjęte w Twoim domu znacząco odbiegają od ogólnie przyjętych, koniecznie narysuj zwrócenie uwagi dziecka na fakt, że na świecie jest wiele ludzi i wszyscy są bardzo różni – inaczej się zachowują, mają inne skłonności i zainteresowania. Powyższy przykład z chłopcem Boreyem nie ilustruje opisanej sytuacji. Rozbieranie się Boriego nie miało charakteru seksualnego. Było to normalne, naturalne, typowe zachowanie chłopca, dla którego środowisko nagich ludzi jest naturalnym środowiskiem. Dlatego też, gdy trafił do przedszkola, nadal zachowywał się dokładnie tak samo, jak był przyzwyczajony w domu. Swoim zachowaniem nie starał się zwrócić na siebie uwagi innych dzieci i dorosłych, ale po prostu zachowywał się tak, jak mu było wygodnie. Przejdźmy do innych, bardziej typowych sytuacji. Na szczególną uwagę zasługuje problematyka seksualizowanych zabaw dzieci. W przedszkolach chłopcy i dziewczęta często patrzą na siebie i rozbierają się przed sobą. Jak zareagować? Powtarzam jeszcze raz - najważniejsze, żeby nie krzyczeć i nie zawstydzać. Nic złego się nie dzieje, ponieważ normalne jest, że dzieci interesują się różnicami między mężczyznami i kobietami. Ważne jest, aby mieć kwalifikacjepoinformować dziecko. Aby to zrobić, wystarczy wziąć wysokiej jakości książkę o edukacji seksualnej, pokazać dziecku zdjęcia i wyjaśnić, czym różnią się mężczyźni od kobiet. Z reguły takie informacje wystarczą dziecku w wieku pięciu lub sześciu lat. Pozostaje zrozumieć, jak wyjaśnić dziecku, że nie powinno być nago przed innymi ludźmi. To znowu delikatne pytanie. Z jednej strony nie ma nic szkodliwego w tym, że dzieci patrzą na siebie (zarówno płci przeciwnej, jak i tej samej). To normalny etap poznawania świata, którego potrzebuje dziecko. Z drugiej strony rodzice obawiają się, że ich dziecko będzie nago w miejscach publicznych. Jeśli zauważysz, że Twoje dziecko pokazuje swoje genitalia innym dzieciom, wystarczy przedyskutować z nim kwestię, że są rzeczy, które są nie do przyjęcia. robić przed innymi. W przypadku, gdy demonstracja ma charakter wyłącznie badawczy, ten wpływ pedagogiczny jest wystarczający, zwłaszcza że dziecko szybko zaspokaja swoje zainteresowanie. Jeśli pokazywanie genitaliów ma na celu przyciągnięcie uwagi innych dzieci (niezależnie od tego, czy chodzi o chłopców, czy dziewczynki), warto zwrócić na to większą uwagę. Pięcioletni Artem w przedszkolu często zdejmuje majtki i pokazuje obojgu penisa chłopcy i dziewczęta. Dzięki temu cieszy się pewną popularnością wśród dzieci i regularnie znajduje się w centrum uwagi. Nauczycielka wiedziała, że ​​Artem mieszka z mamą, która bardzo ciężko pracuje i odbiera syna z przedszkola późno, zwykle na koniec. Tata mieszka osobno i widuje się z Artemem nie częściej niż raz w roku, na urodziny. Nauczycielka zasugerowała, że ​​w ten sposób Artem otrzymuje uwagę, której mu brakuje. Rozpoczęła pracę w trzech kierunkach jednocześnie. Po pierwsze, próbowałam w inny sposób zwrócić uwagę dzieci na Artema. Artem bardzo dobrze rysował (uczył się w szkole plastycznej). Zorganizowała w grupie wystawę jego prac, a wieczorami Artem zaczął uczyć wszystkich rysować. Tym samym chłopiec zaczął zwracać na siebie uwagę chłopców w sposób społecznie akceptowalny. Po drugie, nauczyciel rozmawiał z matką Artema. Wyjaśniłem jej sytuację. Mama zrozumiała i zaczęła próbować wcześniej odebrać Artema z przedszkola, aby mogli spędzić razem wieczór. I wreszcie nauczycielowi udało się uzgodnić z tatą Artema, że ​​przynajmniej raz w miesiącu będzie spędzał dzień wolny z synem. W ciągu miesiąca zaobserwowano pozytywne zmiany w zachowaniu chłopca. Przestał być nagi przy dzieciach. Demonstracja genitaliów to zwrócenie na siebie uwagi dziecka w najbardziej przystępny sposób. Dlatego jeśli widzisz, że takie zachowanie jest typowe dla Twojego dziecka, najlepiej skontaktuj się ze specjalistą, który pomoże uporać się z sytuacją. Rodzice Varyi rozwiedli się, gdy dziewczynka miała pięć lat, a matka przyprowadziła ją do babci (wł inne miasto), aby poprawić życie po rozwodzie. Tak więc Varya trafiła do nowej grupy przedszkolnej. Po pewnym czasie nauczycielka zauważyła, że ​​Varya jest wycofana i nie może nawiązać kontaktu z dziewczynkami. Chłopcy wykazali większe zainteresowanie Varią. Po obserwacji nauczycielka zauważyła, że ​​Varya regularnie pokazuje chłopcom swoje genitalia. Aby pomóc dziewczynce zaaklimatyzować się w grupie, trzeba było wiele wspólnego wysiłku ze strony dorosłych (nauczyciela, psychologa, dziadków). W stresującej sytuacji dziecko nie zawsze potrafi dostosować się do zmieniających się warunków. Dziewczynie trudno było zaprzyjaźnić się z dziećmi w grupie; w ten sposób okazało się, że łatwiej jest zwrócić na siebie uwagę. Porozmawiajmy teraz bezpośrednio o masturbacji. Masturbacja nie jest chorobą i dlatego nie ma na nią lekarstwa. Masturbacja występuje u zwierząt; badanie źródeł historycznych pokazuje, że masturbacja istniała w kulturze prymitywnej. W XVIII i XIX wieku masturbację zaczęto postrzegać jako dewiację seksualną. „Leczenie” masturbacji było dość zróżnicowane: noszenie specjalnych ubrań i bandaży, w których człowiek nie mógł dotykać własnych genitaliów, stosowanie porażenia prądem, z wyłączeniemrodzaje zajęć, podczas których możliwa jest stymulacja narządów płciowych (na przykład dziewczętom zabroniono jeździć na rowerze). W XX wieku w placówkach dziecięcych podczas snu w dzień i w nocy zakazano dzieciom zakrywania rąk pod kocem, aby nie powodować kontaktu dłoni z narządami płciowymi. W rzeczywistości środki te mogłyby wyeliminować kontakt dłoni z genitaliami, ale nie wyleczyły masturbacji. Dzieciom i nastolatkom często mówiono o niebezpieczeństwach związanych z masturbacją, zwracając uwagę na jej konsekwencje. Czasami dzieci zastraszano, że masturbacja spowoduje odpadnięcie ich penisa, porost włosów na dłoniach lub utratę wzroku. Na przełomie XIX i XX w. w literaturze naukowej można było spotkać stwierdzenia, że ​​następstwami masturbacji może być demencja, choroby psychiczne, wczesna impotencja i różne perwersje seksualne. Nie ma jednak dowodów na to, że masturbacja prowadzi do takich konsekwencji. A jednak nawet dzisiaj niektórzy dorośli zastraszają dzieci, twierdząc, że ich penis odpadnie lub opowiadając inne horrory. Masturbacja nie jest chorobą! Zakazy nie mogą odzwyczaić dziecka od masturbacji. Zatem masturbacja nie jest chorobą. Masturbacja jest uważana za obsesyjny nawyk z dzieciństwa. Są dzieci, które obgryzają paznokcie, dłubią w palcach, gryzą wargi i są dzieci, które się masturbują. Przyczyn masturbacji może być wiele. Po pierwsze, możemy mówić o medycznych przyczynach masturbacji. Należą do nich ciasna, niewygodna bielizna (zwłaszcza koronkowe majtki dla dziewcząt), inwazja robaków i różnego rodzaju procesy zapalne. Przyczyny te są stosunkowo łatwe do wyeliminowania (pościel można zmienić, chorobę można wyleczyć). Po drugie, przyczyny psychologiczne: niekorzystna sytuacja psychologiczna w rodzinie, konflikty, karanie dziecka, duże obciążenie akademickie, karmienie na siłę, naśladowanie rówieśników, którzy się masturbują itp. Bez względu na powód, masturbacja pełni funkcję rozluźnienia ciała ma siedem lat. Matka zabrała go do psychologa. Piękna, potężna kobieta. Szef dużej firmy. Mama skarżyła się, że Denis regularnie się masturbuje. Najczęściej podczas nauki wieczorowej. Okazało się, że Denis chodzi do elitarnego gimnazjum, studiuje w szkołach muzycznych i artystycznych, chodzi do klubu szachowego i odwiedza basen. Codziennie po szkole Denis ma zazwyczaj dwie lekcje w klubach, następnie odrabia lekcje i odrabia zadania zlecane przez nauczycieli klas dodatkowych. Wieczorem, siedząc w domu, Denis często się rozprasza i przekierowuje swoją uwagę na swoje genitalia. W ten sposób chłopiec uzyskuje odprężenie emocjonalne, ponieważ w ciągu dnia jest bardzo zmęczony. Matka uważała, że ​​obciążenie syna pracą jest zrównoważone, ponieważ basen zapewniał mu fizyczne i emocjonalne odprężenie. Po zmniejszeniu obciążenia Denisa przestał się regularnie masturbować. Niestety musiałem zrezygnować ze szkoły plastycznej i zajęć szachowych. Ale stan psychiczny chłopca ustabilizował się. Jeśli widzisz, że Twoje dziecko się masturbuje, nie karz go i nie zawstydzaj. Masturbacja dziecka jest sygnałem dla rodziców. Pomyśl o klimacie psychologicznym w Twojej rodzinie, o wymaganiach dorosłych wobec dziecka. Może ma za dużo obowiązków lub coś go dręczy? Rodzice często próbują odzwyczaić swoje dzieci od nieprzyjemnego nawyku, przeklinając i zabraniając, a także zawstydzając dziecko. Kiedy rodzice przyłapali sześcioletnią Miszę na masturbacji, mama natychmiast pobiegła z krzykiem do taty. Tata zbeształ Miszę i dał mu klapsa po rękach. Rodzice zaczęli uważnie monitorować Miszę. Jeśli dotknął krocza, natychmiast następował bolesny cios w dłonie. Przy stole lub podczas oglądania telewizji Misza zaczął bać się położyć ręce na kolanach, ponieważ jego rodzice odebrali ten ruch jako masturbację, po której następowały ciosy. Misza nie wiedział, gdzie położyć ręce, był zdenerwowany. Zaczął obgryzać paznokcie, ale za to też został uderzony. Chłopiec zaczął się jąkać i źle spać. Rodzice próbowali odzwyczaić syna od jednego neurotycznego nawyku, ale w rezultacie pojawiły się kolejne: chłopiec zaczął obgryzać paznokcie i jąkać się.