W ostatnim czasie pojawiło się mnóstwo pytań i próśb od osób, które stanęły przed trudną i bezlitosną diagnozą – onkologia! Po przejściu wszystkich etapów leczenia tej choroby bardzo chcę podzielić się swoim doświadczeniem i wiedzą jak ułatwić sobie ten trudny okres, jak sobie pomóc i gdzie znaleźć siłę do walki. Przede wszystkim chcę powiedzieć każdemu, kto sam jest chory lub jest blisko chorej bliskiej osoby: „Z onkologią można sobie poradzić tylko wtedy, gdy przejrzysz absolutnie wszystkie aspekty swojego życia i zdecydujesz się zmienić cały swój styl życia odwróć wszystko.”, przemyśl ponownie każdy ze swoich nawyków i zacznij ostrożnie i świadomie dbać o swoje zdrowie, swoje myśli i styl życia (zarówno fizyczny, jak i duchowy).” I w tym przypadku poradzisz sobie ze wszystkimi „tymczasowymi” trudności i trudy leczenia oraz życie z chorobą nowotworową. Onkologia to nie wyrok śmierci! Onkologia to znak, sygnał, który wysyła nam nasz organizm w nadziei, że uda nam się zmienić swoje życie i stać się silniejszymi, mądrzejszymi i jeszcze szczęśliwszymi! Onkologia to choroba ludzi, którzy nie potrafią wybaczyć zniewagi, dręczonych poczuciem winy lub wstydu. Osoby, które zbyt często w swoim życiu chciały powiedzieć „NIE”, a powiedziały „TAK”, tylko dlatego, że jest to w zwyczaju, nie jest wygodnie kogoś urazić swoją odmową, jest to niezręczne, niegrzeczne itp. A ludzie zapomnieli o sobie, o swoich uczuciach i emocjach, przestali słyszeć siebie i swoje prawdziwe przeżycia, przestali słuchać swojego wewnętrznego głosu, uznali, że lepiej i bezpieczniej jest być „KOFORTOWYM” dla wszystkich, niż bronić swojego zdania i swojego punktu widzenia. pogląd. I tak nosimy w sobie wszystkie te niewypowiedziane żale, niewykrzyczane żale, niewybaczone słowa, nie pozwalając, aby cały ten „bagaż” wyszedł na zewnątrz, ale ciało zaczyna nas ostrzegać, najpierw powoli, drobnymi sygnałami i znakami, że „przyjąłem dużo na sobie ze strzałem w plecy”, „Boliło mnie gardło, milczałem tam, gdzie chciałem powiedzieć słowo lub wyrazić swoje prawdziwe uczucia”. Ale jak często zwracamy uwagę na takie drobne dolegliwości? Czy jesteśmy uważni na siebie? I wtedy następuje stopniowe pogarszanie się naszego zdrowia somatycznego, a my nadal siebie nie słyszymy, nie zwracamy na siebie uwagi, a wtedy organizm nie ma innego wyjścia, jak „uderzyć nas z całej siły” takim poważną i trudną chorobą, jaką jest rak. I dopiero po usłyszeniu tej diagnozy zaczynamy słuchać siebie, dbać o siebie, w ogóle następuje przewartościowanie wszelkich wartości, świat wywraca się do góry nogami i nie myślimy już o niczym, o wygodzie dla innych, o niczym. przyzwoitości i dobrych manier, myślimy o tym, jak przetrwać, jak po prostu żyć! Ale znacznie wcześniej niż postawiono diagnozę, ciało nas ostrzegało, ale krok po kroku, cicho, abyśmy zatrzymali się, pomyśleli, uświadomili sobie, poczuli swoje wnętrze, teraźniejszość… Ale jeśli wcześniej nie mogliśmy siebie usłyszeć, teraz jest to możliwe. po prostu ważne Musimy się tego nauczyć i zacząć od uważnego podejścia do wszystkiego, co nas otacza. Czystość i przyjazność dla środowiska we wszystkim, co jemy, pijemy, a co najważniejsze, czystość naszych myśli. Nie wpuszczaj do środka przykrych informacji, nie oglądaj „nieprzyjaznych” programów telewizyjnych, nie bierz udziału w destrukcyjnych i destrukcyjnych rozmowach, nie słuchaj niczyich plotek i oszczerstw, nie kończ oglądania złego filmu, nie Skończ czytać „złą książkę”, wyjdź z nieprzyjemnego środowiska, w którym się znalazłeś, posłuchaj siebie, jeśli chcesz powiedzieć „Nie”, powiedz „NIE”. Nie bój się kogoś urazić swoją odmową, jeśli tak czujesz, masz prawo się tak czuć!!! Nie ma zakazanych emocji!!! Wszystkie emocje są dla człowieka ważne, wszystkie emocje i uczucia są częścią samego człowieka, należą do niego i ma prawo ich doświadczać, nawet jeśli są to emocje „niepopularne” i społecznie potępiane! Ale jeśli te emocje się pojawiły, to mają swoje miejsce, wtedy trzeba usłyszeć, co nasze ciało mówi nam poprzez te emocje i uczucia,!!!