Czy można nazwać ojcem człowieka, który dał życie, ale nigdy nie brał w nim udziału Czy można przywrócić przerwane połączenie? „Jąkam się od samego początku. Jak mogę się z tobą skontaktować? Tata? Tak dawno tego nie mówiłem... Zostawiłeś nas, zostawiłeś mnie i swoją matkę... Odszedłeś, gdy miałem trzy lata, ale pamiętam te rzadkie chwile, kiedy przychodziłeś mi pogratulować z okazji urodzin i szczęśliwego Nowego Roku i innych świąt... Ale widziałam ból, jaki sprawiło mojej matce twoje przybycie. Albo płakała, albo bardzo się złościła, a moja mama, moja mama była wtedy dla mnie jedyną i naprawdę bliską osobą. A ja byłem gotowy zrobić wszystko, żeby złagodzić jej ból. I wtedy zdecydowałem... Pamiętasz, jak miałem dwanaście lat, napisałem do Ciebie list i zabroniłem przychodzić. I właśnie to zrobiłeś... I w swoim przypadku wykluczyłem słowo tata i ty. I zapomniałem wszystko, co o tobie wiedziałem. Tato... Tato... Mówię to sobie i z piersi wydobywa się krzyk bólu, a łzy zamazują mi oczy... I już nie chcę mówić, ale krzyczeć: zostawiłeś mnie! Zdradziłeś mnie! Dlaczego-ty-ty? Dlaczego zrobiłeś to, o co prosiłem? Dlaczego przestałeś przychodzić? Dlaczego mnie wtedy posłuchałaś, mała dziewczynko, dlaczego mnie opuściłaś? Wciąż na ciebie czekałem!!! Ciągle miałam nadzieję, że zadzwoni dzwonek i przyjdziesz z torbą słodyczy, jak poprzednio, pamiętasz? Ale nie przyszedłeś... A ja tak bardzo potrzebowałam Twojego spojrzenia, Twoich ojcowskich uścisków i pocałunków, Twojej ochrony i wsparcia... I nagle boleśnie poczułam, ile było wszystkiego, czego nie było w moim życiu. Właściwie fizycznie odczuwałem tę nieobecność. Dorastałem otoczony twoją nieobecnością. Nie miałam osoby, która pomogłaby mi zdystansować się od matki, zrozumieć moją odrębność i odmienność od niej. Nie było mężczyzny, który by na mnie patrzył, jak z biegiem lat moje ciało stopniowo przekształcało się w ciało kobiety. Nie miałam po Twojej stronie dziadków i żadnych opowieści o nich, choć noszę ich nazwisko. A tęsknota coraz bardziej wypełniała moją duszę. I pojawiła się rana, która bolała. Coś we mnie zamieniło się w kamień. I zabroniłam sobie odczuwać ból i jasno zrozumiałam, że pod żadnym pozorem nie powinnam ufać mężczyznom. To tak, jakby część mojego serca została wyrwana i wyrzucona... To wszystko, nie mogę już pisać. Emocje mnie ogarniają, to co napisałem wytrysnęło potężnym strumieniem, a siły mi wyschły... A moje oczy pełne gorzkich, lodowatych łez nie widzą praktycznie nic... Minęły dwa dni, zanim udało mi się odebrać co do Ciebie napisałam i przeczytałam... Tato, po ponownym przeczytaniu mojego listu, uświadomiłam sobie, że z miłości do mojej mamy, z solidarności z nią SAM porzuciłam Ciebie i Twoją miłość! A moja mama nie miała na tyle rozsądku, żeby nie wspierać mnie, wówczas dwunastoletniej dziewczynki, w tak lekkomyślnym czynie. Podzieliłem się z nią jej bólem i urazą do ciebie. I bardzo długo nosiłam w sobie uczucia mojej matki... I bardzo głęboko ukrywałam swoje uczucia, uczucia mojej prawdziwej córki do Ciebie. Tato, tato..., teraz pamiętam twoje oczy i twoje kochające i ciepłe spojrzenie. Teraz wiem na pewno, że mnie kochałeś. I znowu płaczę, ale to już inne łzy, ciepłe łzy... Prosiłam mamę, żeby dała mi zdjęcia z Twoim wizerunkiem. Był tylko jeden – ślubny. Ale widzę, jak ostrożnie i czule wspierasz ramię swojej matki, widzę, z jaką miłością na nią patrzysz. Patrzyłeś na mnie z tą samą miłością i od tej myśli wyrastają mi skrzydła... i pojawia się poczucie wolności... Tatusiu, jak mi tego brakowało! I już doskonale rozumiem, że to, co wydarzyło się między tobą – tobą i twoją mamą – w ogóle mnie nie dotyczy. To tylko twoja sprawa. Wiem, że urodziłam się z miłości, chociaż ta miłość między wami nie trwała długo, ale czuję tę miłość Twoją, czuję ją każdą komórką mojego ciała i moja dusza z tego rozkwita, tato, ja nie wiedzieć, czy się spotkamy i jak będzie wyglądało nasze spotkanie, nie wybiegam jeszcze tak daleko. Teraz w drugim liście do Ciebie chcę tylko powiedzieć - dziękuję za danie mi życia, dziękuję za Twoje spojrzenie pełne miłości i».