Jak każdy człowiek, nie myślałem o raku, jak o jakimkolwiek strasznym wydarzeniu, dopóki to (wydarzenie) nie dotknęło mnie bezpośrednio. Teraz, gdy minęło ponad pół roku życia „od diagnozy”, uświadomiłam sobie, że chcę opisać swoje przeżycia. Tak, nie można przygotować się na diagnozę raka u bliskiej osoby, tak jak nie można przygotować się na trzęsienie ziemi czy atak terrorystyczny, ale jestem pewna, że ​​moje doświadczenie przyda się osobom, które znajdą się w podobnej sytuacji w najzwyklejszy sposób. Cóż, kret i kret. Po. Później. Pewnego dnia. Może. I przez długi czas to zbiorowe odsuwanie na bok istniejącego problemu nie wydaje się wcale niebezpieczne i przerażające. Nawet po skierowaniu do onkologa. Nawet po komentarzu onkologa, że ​​jakiś kret nie jest dobry... I w ogóle półgodzinna operacja w znieczuleniu miejscowym nie jest straszna. I nawet oczekiwanie na wyniki badań nie jest straszne. A potem – diagnoza. Onkologia. Rak. Najprawdopodobniej czerniak. A etap jest już zaawansowany. Czwarty z pięciu (nie wiedziałem, że było ich pięć, byłem pewien, że czwarty był ostatni). I ruszamy... Pilne badania, badania mające na celu ustalenie rodzaju komórek nowotworowych, wybór przychodni, kwoty, komórki szybko się rozmnażają, nie było potrzeby ich wycinania, bo to prowokuje szybki rozwój przerzutów, okazuje się się, że to wcale nie takie groźne – czerniak daje przerzuty do narządów wewnętrznych i układu limfatycznego, a przeżywalność przyprawia o zawrót głowy. I w tym momencie jest strach, są łzy, jest zmęczenie, jest ból, ale nie ma czasu na zanurzenie się, bo trzeba działać. Najpierw do komendanta rejonowego, potem do kierownika, pilna wiza na badania, zebranie wszelakich papierów, szukanie kontaktów, transport leku, odbiór wyników, umawianie się na wizytę i wszystko biegnie, biegnie, biegnie i już do szpitala, zaplanowana jest operacja, zaplanowane procedury i wygląda na to, że możesz wydychać. I w tym momencie zaczyna się najgorsze. Ukochana osoba mówi: „Rozumiesz, że mogę umrzeć? Ważne jest, abyś był na to przygotowany. I to jest szok. Przerażenie. Panika. Ból... A kiedy ta bliska osoba nie ma jeszcze trzydziestki, to jest szok. Przerażenie. Panika. Ból. Pomnożone przez 100, 500, 1000. A bardzo trudno pozwolić mu na samodzielne podjęcie decyzji. Bardzo trudno jest zaakceptować jego decyzję o nieżyciu. Mam ochotę chwycić go śmiertelnym uściskiem, dręczyć, potrząsać, klepać po policzkach i krzyczeć: „Nie waż się!!!! Nie umieraj!!! Nie wierzę!!!!". Albo wręcz przeciwnie, ukryj się, zamknij w sobie i powtarzaj w nieskończoność: „Jestem w domu. Nic nie widzę, nic nie słyszę, nic się nie dzieje. To po prostu błąd.” W tym momencie pojawia się poczucie winy („Nie zauważyłem, nie oszczędziłem!”), po którym następują wybredne próby uprzedzania wszelkich pragnień, sprawiania przyjemności, rozpieszczania, znoszenia wszystkiego. zachcianki, gotowanie ulubionych rzeczy, tworzenie wokół siebie cieplarnianej atmosfery... A jednocześnie stopniowo narasta w środku kłębek irytacji, złości i poczucia niesprawiedliwości. Mam ochotę rzucić wszystko, mam ochotę przeklinać i trzaskać drzwiami, a czasem nawet mam ochotę krzyknąć: „Dlaczego nie mam raka?!”. Niech wszyscy wokół mnie krzątają się!!! Ale u niego wszystko jest takie samo... Zamieszanie ustępuje miejsca przerażeniu. Horror jest obrazą. Złość - złość. Złość jest obojętnością. Obojętność - przechwalanie się („Dobrze ci służy, teraz zrozumiesz, jak bardzo jestem cenny!”) i w kręgach. Nie raz spotkałam się z wzmiankami o tym, że bliscy ciężko chorego są zawsze w dużo gorszej sytuacji niż sam pacjent (dlatego też miałam takie same przemyślenia). Radzę jednak nie porównywać. Dla każdego jest to tak trudne i bolesne, jak sobie tego życzy i jak ważne jest to dla niego w danym momencie życia. Być może najważniejsze, co możesz zrobić, to porozmawiać. Mów o uczuciach, które się pojawiają, mów o pragnieniach, mów o lękach. Krzycz o nich, płacz z ich powodu. Im szybciej te uczucia będą przeżywane, tym szybciej nadejdzie nowy etap. Etap, w którym intymność, miłość i przyjemność bycia razem zaczynają być odczuwane setki razy mocniej. Myślę, że komentarz-pytanie: rokowanie jest pozytywne, ale co zrobić, jeśli danej osobie zostało już tylko kilka dni? Może lepiej będzie uzbroić się w cierpliwość i przeżyć ostatnie dninajprzyjemniejszy?.. Oczywiście, że może. Ale moim zdaniem nadal lepiej jest mówić otwarcie. Nawet jeśli ktoś zdecyduje się odejść, stosując podejście „uzbrójmy się w cierpliwość, uśmiechnijmy się na siłę”, odejdzie z ogromnym ciężarem niewypowiedzenia, urazy i poczucia winy… A Ty pozostaniesz z tym samym ciężarem. A jeśli o tym porozmawiamy, może zmieni zdanie i wyjedzie?.. Operacje, bolesne zabiegi, naświetlania, chemioterapia... To wszystko nie jest zbyt radosne wydarzenia. Ale ja już chcę żyć dalej, smutek staje się smutkiem, radość staje się radością, zainteresowanie staje się zainteresowaniem, ból staje się bólem i nie ma takiego uczucia pustki pod stopami. A życie jest postrzegane zupełnie inaczej. Nie tak jak wcześniej, nie, ponieważ dodano do niego nowe warunki. Nie przegrzewaj się. Nie idź do łaźni. Nie masuj. Nie opalaj się na słońcu. Nie miej jeszcze dzieci. Przywróć enzymy wątrobowe. Sprawdzaj okresowo. Ale w naszym życiu jest już wystarczająco dużo ograniczeń, do których jesteśmy przyzwyczajeni i nie widzimy w nich nic strasznego ani w żaden sposób trudnego. Jednak nie, w naszym społeczeństwie onkologia jest taką pieczęcią na całe życie. Co z jakiegoś powodu zmienia prawie wszystko w umysłach wielu osób. Bardzo ciekawie jest to obserwować z zewnątrz (kiedy można to zaobserwować). Cóż, po pierwsze, kliniki onkologiczne, w których panuje atmosfera przygnębienia i beznadziejności. A czy wiesz, co robią tam ludzie stojący w kolejkach i przechodzący leczenie szpitalne? Krytykują lekarzy, krytykują personel medyczny, krytykują poziom wyposażenia, krytykują swoich bliskich, znajomych itp. – wynika z listy. Z zapałem opowiadają sobie, kto kogo i gdzie obraził, gdzie kogo nie przyjęto, komu nie przepisano czego, kto kogo gdzie nie zabrał i tak dalej. Krótko mówiąc rujnują sobie życie. Mam ochotę podejść do wszystkich po kolei, chwycić ich za piersi, mocno potrząsnąć i krzyknąć im w twarz – „nie rozumiecie tego rozmyślając i przeżuwając tę ​​urazę, złość, ból, kultywując to w sobie, sam tworzysz własnego raka, sam go wychowujesz i pielęgnujesz?!” Zauważyłem dwie kategorie ludzi, którzy w tych cudownych placówkach mają pozytywne i pogodne nastawienie: ci, którzy właśnie przyszli na badanie (mimo pewnej nerwowości i obaw) , nie dotknęła ich jeszcze bakteria przygnębienia), a wręcz przeciwnie, osoby, które od wielu miesięcy przebywają na leczeniu szpitalnym – łyse w wyniku ciągłej chemioterapii i radioterapii, schudnięte i pokłute, często z amputowanymi kończynami i usuniętych narządów (najwyraźniej JUŻ przezwyciężyli ciągłą melancholię, na nowo nauczyli się cieszyć każdym dniem, w którym żyją). To one flirtują z pielęgniarkami, chętnie komentują programy w telewizji i regularnie wychodzą na spacery. Tym, które są w trakcie, nic nie jest zadowolone. My, przystojni, spokojni, zadowoleni z życia, jesteśmy bzdurami. Naśmiewamy się z siebie, śmiejemy się, dyskutujemy o czymś gorąco, przytulamy się, całujemy, nazywamy się czułymi przezwiskami, kłócimy się, a to całkowicie usuwa nas z sytuacji. Stosunek do nas to nie tylko ostrożność. Jesteśmy albo nie zauważani (całkowicie ignorowani, wypychani, niewidziani, nie słyszani), albo postrzegani z niedowierzaniem („no cóż, pewnie przyszli nas wyrzucić z wojska”). Dochodzi do absurdu – „Gdzie on jest, po co mu to?!” Zobacz, jaki jest zdrowy!” Dokładnie! Aby mieć szansę na wyzdrowienie, trzeba zachorować, zbladnąć i rozzłościć się. Nonsens Po drugie, krewni i przyjaciele, którzy zaczynają unikać danej osoby i komunikować się z nią „okrężnymi drogami”. Na początku irytuje i złości, ale z czasem zaczyna raczej bawić. - No i jak ON się ma? Jak się czujesz? Co on robi? (wymawiane tajemniczym szeptem). Mówię – sam do niego napisz lub zadzwoń. Czuje się dobrze, ma wolny prawie cały dzień, jeśli zdążysz na badania, kroplówkę albo, powiedzmy, lunch, rozłączy się i oddzwoni: „Och, tak, tak, tak, ok.. I - cisza, a za jakiś czas znowu próba co - dowiem się ode mnie - Przyjedziemy do szpitala, mówię - super, będzie zadowolony, potrzebuje wsparcia. Harmonogram wizyt jest niezwykle szeroki (swoją drogą, to też była dla mnie nowość – przychodnie onkologiczne w odróżnieniu od innych konwencjonalnych szpitali są praktycznie nieograniczone pod względem godzin wizyt, transferów i wszystkiego innego), od 7!