Analiza jednego dziecka (opis sesji analitycznych)Nierzadko problemy dzieci są zabarwione motywami analnymi. Zaparcia, biegunki, zabrudzenie ubrań, trudności w nauce czystości – z takimi trudnościami rodzice zwracają się o pomoc do psychologów dziecięcych. Również rodzice, opisując swoje dzieci, często mówią o takich cechach charakteru, jak skąpstwo i chciwość, roztargnienie i marnotrawstwo, wrażliwość i upór Steff Bornstein, niemiecko-czechosłowacka analityczka dziecięca, opisał analizę 3-letniego chłopca. z problemami w utrzymaniu stolca. Analiza zakończyła się pozytywnym sukcesem terapeutycznym i przeprowadzono około 100 sesji. Rodzice zgłosili się do analityka w sprawie swojego syna Piotra, zaniepokojeni problemem zalegania kału. Objawy były następujące: chłopiec nie oddawał stolca, choć nie miał zaparć, a potrzeba wypróżnień była regularna, a stolec miał normalną konsystencję. Niemniej jednak siłą zatrzymywał odchody przez jeden, a czasem cztery lub pięć dni. W dni, w których Piotr wypróżniał się, był wesoły i zadowolony z życia, ale w dni, w których je powstrzymywał, popadał w depresję, źle się odżywiał, mało się bawił i wydawał się nadmiernie zestresowany. Jednocześnie ssał palec i owinął wokół niego kosmyk włosów, jakby trzymał mocno linę. Był całkowicie niedostępny w komunikacji, łatwo zaczynał płakać przy każdym surowym słowie, wydawał się całkowicie zdezorientowany. Peter, najstarsze dziecko w rodzinie, miał braci bliźniaków, gdy miał 2,5 roku. Rodzice żyli w szczęśliwym małżeństwie i całkiem dobrze radzili sobie z obowiązkami rodzicielskimi. Moja mama miała wykształcenie pedagogiczne, była kobietą aktywną i inteligentną. Ojciec jest osobą wrażliwą psychicznie, bardzo zaniepokojoną stanem zdrowia syna. Naukę korzystania z nocnika rozpoczął dość wcześnie, a mama zwracała szczególną uwagę na regularność wypróżnień. Peter nie wykazywał żadnych oporów przed nauką korzystania z nocnika. Kiedy miał rok i 5 miesięcy, jego matka została zmuszona do wyjazdu na jakiś czas i była to ich pierwsza separacja. Po powrocie matki Piotr wydawał się urażony na matkę i wyraził swoje rozczarowanie, odmawiając z nią wcześniejszych kontaktów, a swoje krzesło uczynił sposobem na okazanie nieżyczliwości lub wrogości wobec niej. Po pewnym czasie Piotr stał się nadwrażliwy na plamy i każdą plamę przerażał. W wieku około 1 roku i 9 miesięcy matka zaczęła zauważać trzymanie dziecka, a z biegiem czasu objaw ten tylko się nasilił. Stał się szczególnie silny wkrótce, przed narodzinami swoich braci. Piotr stał się wycofany, chociaż na zewnątrz wydawało się, że ma ufne relacje z rodzicami. Ale ani jego matce, ani ojcu nie udało się znaleźć przyczyny jego lęku przed nocnikiem i wypróżnieniami. Później stało się jasne, że zatajenie informacji przez Piotra nie wynikało z braku zaufania. Nie potrafił odpowiedzieć na temat swoich problemów ze stolcem, gdyż były one głęboko nieświadome, a na powierzchni świadomości panował jedynie silny strach, przeradzający się w przerażenie i obsesję na punkcie odciągania stolca. Wraz z narodzinami braci Piotr miał okres regresji , kiedy poprosił rodziców o butelkę mleka i pił z niego z przyjemnością. Inaczej traktował bliźniaków, czasem był bardzo zainteresowany i podziwiany, a czasem zdawał się ich nie zauważać. Wiadomo było także o charakterze Piotra, że ​​jest bardzo inteligentny, łatwo czaruje innych swoim intelektem i zazwyczaj szybko przystaje na wszelkie pragnienia, a także nie znosi zbyt mocno rozczarowań, które go spotykają. Niemniej jednak często nie chciał dzielić się żadnymi swoimi rzeczami; nawet przejawy uczuć uważa za utratę majątku. Piotr nie tolerował agresji, zaczynał płakać, gdy widział, jak jego rodzice kłócą się w rzeczywistości i nigdy nie wdawał się w bójkę z innymi. Pierwsze trzydzieści sesji odbyło się w domu chłopca i trwało co najmniej godzinę i ponad godzinę , tworząc w ten sposób sytuację wolną od strachu, porównywalną z sytuacją analityczną dorosłych. Pierwsza godzina leczenia. Matka przedstawia Piotra analitykowi. Piotr pyta, czy ona naprawdę przyszła bawić się tylko z nim i dla dobrajego. Kiedy matka prosi analityka, aby przyjrzał się bliźniakom, ta odmawia, twierdząc, że przyszła przede wszystkim do Piotra, co daje chłopcu do zrozumienia, że ​​jest po jego stronie. Analityk zauważa zazdrość dziecka wobec braci i mówi: „Jesteś zazdrosny, najwyraźniej masz powód do zazdrości, nie umniejszam jej wagi nie zrobieniem uwagi, chcę cię zrozumieć takim, jakim jesteś”. Podczas tej samej sesji Peter podaje dwa bardzo ważne obszary do przemyślenia. W pewnym momencie Piotruś mocno wypchnął brzuch – po prostu zaczął powstrzymywać chęć wypróżnienia się i jednocześnie skurczył się tak bardzo, że jego brzuch zrobił się bardzo zaokrąglony. Piotr skomentował, że był chleb, kanapka i... bracia. Analityk dochodzi do wniosku, że bracia żyją w grubym brzuchu, jak u matki, a trzymając krzesło, jednocześnie zostawia ich siedzących w środku. Druga wiadomość z tej godziny jest negatywna, ale z której jasno wynika, że ​​z basenem, który wyjął wraz z innymi zabawkami, nie chciał nic powiedzieć, szybko odkładając go do szafy. Druga godzina leczenia Analityk rysuje chłopca. Peter opowiada o tym, co powinien mieć: twarz, oczy, nos, usta i… cipka. Analityk rysuje linię między nogami. Chłopiec uważa, że ​​linka nie jest wystarczająco długa, więc ją przedłuża i staje się dłuższa niż jego nogi. Chłopiec komentuje to „aby lepiej przesyłać strumieniowo”. Analityk twierdzi, że z takim pisaniem jest jak dorosły gentleman i pyta Piotra, czy ma „wielką ochotę” zrobić to jak dorosły. („wielkie pragnienie” Piotr nazwał procesem defekacji). Chłopiec odpowiada, że ​​nie ma potrzeby mieć wielkich pragnień. Dzięki tej odpowiedzi chroni się przed wszystkimi pytaniami matki, a w przeniesieniu analityk staje się matką, jeśli zacznie mówić o „wielkim pragnieniu”. Następnie Piotr prosi o narysowanie taty i mówi, że jemu też potrzebna jest cipka. Rysuje go, ale znacznie krócej. Następnie pojawia się matka i różdżka również przechodzi między nogami. Analityk protestuje i mówi, że kobiety nie mają cipek, a Piotr potwierdza, że ​​mama ma dziurę i widział już ją nago. Analityk wyjaśnia, że ​​kobiety i dziewczęta rodzą się bez penisa, „kiedy później dzieci urosną w brzuchu matki, będą chciały wyjść, gdy będą już wystarczająco duże… przez dziurkę matki z przodu”. Tak więc efektem drugiej godziny leczenia jest to, że Piotr dowiaduje się, że mężczyźni nie mogą wychowywać dzieci w brzuszku i nie ma możliwości, żeby wyszły one w cipkę i że nie wychodzą z tyłka, a jedynie z dziurę ich matek. Dla analityka ważne jest, aby utrzymać zainteresowanie dziecka radzeniem sobie ze stłumionymi pragnieniami. Ponadto w przypadku małych dzieci należy wiedzieć, że jego rodzice myślą tak samo jak analityk i w tym przypadku ważne jest zaangażowanie rodziców w celu wyjaśnienia i potwierdzenia tych informacji. Trzecia godzina leczenia Analityk zauważa to podczas wspólnego spaceru Peter nieśmiało unika kałuż, po czym przypomina sobie strażnika parku, który ze złością mówi „och, ty”. Nieco później chłopiec zastanawia się, czy uda mu się urosnąć do wielkości drzewa. „Chcę być duża jak drzewo i mieć gruby brzuch jak drzewo”. Po chwili rysuje obrazek chłopca i mówi: „Cipka jest długa jak drzewo”. Teraz terapeuta po raz pierwszy podaje mu analityczną interpretację: „Chcesz mieć cipkę długą jak drzewo. Ale mówisz, że strażnik parku pilnuje drzew i że źli ludzie wycinają drzewa. Może myślisz, że cipkę można ściąć jak drzewo? Petera zadaje to pytanie i chce uzyskać odpowiedź na swoje pytanie: „Czy cipka mamy może sama spaść?” Teraz pojawiło się powtarzane wyjaśnienie, że kobiety nigdy nie mają penisa, a chłopcy i mężczyźni nigdy nie mogą go stracić. Jest mocno przymocowany do ciała i nie ma takich złych ludzi, którzy chcą wyrwać, odciąć lub ukraść penisa. Czwarta godzina zabiegu Analityk przynosi plastelinę i na prośbę Piotra rzeźbi nagiego chłopca, „aby. cipkę widać.” Następnie Piotr prosi o zrobienie garnka i siada na nim plastelinowego chłopca, unosi penisa i uderza o krawędźgarnek. Potem nagle Piotr odrywa chłopcu penisa i wrzuca go do garnka, a najpierw rozbija garnek, potem chłopca i wyrzuca plastelinę. Zatem to, co Peter częściowo zademonstrował w ciągu tej godziny, było następujące: pewnego dnia, kiedy siedziałem na nocniku, mój penis wzniósł się i uderzył o krawędź nocnika, zabolało, przestraszyłem się i pomyślałem, że mój penis będzie Kolejne godziny leczenia obejmowały edukację na temat poczęcia i roli ojca. Doszedł też do przekonania, że ​​dziewczynki rodzą się bez penisa, zamiast tracić go w wyniku kastracji. Piotrowi trudno było zaakceptować takie przekonanie, gdyż było ono naładowane silnymi afektami i częściowo stłumione. Wcześniej dowiadujemy się, że gdy Piotruś miał rok i 6 miesięcy, przyprowadzono do nich Kiki na osiem dni. . Dziewczynka miała problem z oddawaniem moczu i dostała cewnik. Kiedy posadzili ją na nocniku, krzyczała przeraźliwie po całym domu: „Nie chcę!” Dlatego w pamięci Petera pozostały przerażone krzyki dziewczyny i przekonanie, że dziewczyny „nie mają dziury, ale mają cipkę”. Wtedy Peter po raz pierwszy zobaczył kobiece genitalia i powiązał brak penisa z jej krzykami i zdecydował, że matka ją wykastrowała. I możemy założyć, że siedzenie na nocniku zaczęło wydawać się Piotrowi niebezpieczne. Później, w trakcie tej analitycznej godziny, podczas gry, staje się jasne, że Piotr przyjął przypuszczalną wówczas kastrację w wyniku złego, wielkiego pragnienia. Kiki została wykastrowana, ponieważ swoim „wielkim pragnieniem” chciała zabić matkę. Nie potrafił wyjaśnić swojego pomysłu, dlaczego wielkie pragnienie mogło zabić jego matkę; stało się to jasne dopiero podczas dalszej analizy. Wyjaśnienie, że Kiki tak krzyczy nie z powodu wielkiego, a małego pragnienia, sprawiło mu ogromną satysfakcję i ulgę. I rzeczywiście, po tej godzinie pracy, zdarzyło się, że Piotr poprosił, aby zdjął spodnie i poszedł do toalety. Teraz rozmowy wyjaśniające przybrały nowy obrót, a edukacja analna stała się priorytetem. Interesował się zagadnieniami trawienia, pracą żołądka i jelit. Dopiero gdy sam sobie wyjaśnił te kwestie, przeszedł do trzeciej fazy oświecenia – do procesów porodu. Trzydziesta godzina leczenia Piotr kontynuuje budowanie czegoś, co zaczął przed przybyciem analityka. Nagle bez przygotowania mówi, że gdy był mały, mówił o klatce piersiowej swojej mamy, że to brzuch. A zaraz potem: „Pewnego dnia przyszła do nas dama dworu Hart, która powiedziała: «Och, ty. Szczegółowo o Maid of Honor Hart dowiadujemy się od mojej mamy – ta kobieta jest byłą pielęgniarką, która pomagała swojej matce po porodzie. Piotr pamięta, że ​​w dupę jego matki wepchnęli wąż, prosi, aby poszedł do swojego pokoju i wyjął naczynie (to samo, które najpierw pokazał, potem schował do szafy i nic o tym nie powiedział). „A w środku była krew matki i wielkie pragnienie matki. Dlaczego była tam krew? Analityk wyjaśnia, że ​​po porodzie wypływa trochę krwi i nie jest to straszne. Teraz zaczynamy rozumieć, dlaczego stan Piotra pogorszył się po urodzeniu bliźniaków – zrodził się pomysł, aby pielęgniarka zraniła jego matkę szklaną końcówką. Kiedy zobaczył, jak wynoszono naczynie z kałem matki, przyszło mu do głowy symboliczne równanie - powodujące ból, krew, kał, naczynie, dzieci, które, jak sądził, zostały wyciśnięte z brzucha matki wraz z kał. W głowie chłopca panował mętlik i jedyne, co mógł zrobić, to starać się jak najszybciej o wszystkim zapomnieć. Doświadczenia porodu matki w wieku 2,5 roku, przypadek Kiki w wieku 1,5 roku, własne doświadczenia z nocnikiem i cipką w wieku 2 lat zostały wyparte, jedynie fakt, że działo się z nim coś strasznego jego tyłek został zachowany w jego świadomości, a ja nie chcę niczego wypuścić z mojego tyłka i wciągnę wszystko z powrotem. Kiedy wciągnął swoje odchody do środka, stał się jak matka w ciąży, a straszne rzeczy z krwią, krwią i odchodami jeszcze się nie wydarzyły. Można się więc zastanawiać, czy kontrolował sytuację. Dlaczego Piotr nie poszedł do rodziców, aby uporządkować informacje, które go przerażały? Jego fantazje z dzieciństwa dotyczące„Zatkana rurka, a potem krew w naczyniu” wiązały się z agresywnymi fantazjami, które rozwinęły się u niego w wieku 2,5 lat w stosunku do matki i które budziły w nim silne poczucie winy. Fantazje te mogliśmy zaobserwować w jego opowieściach o „niegrzecznym Teodorze”, przypisując mu agresywne części siebie. Piotr stłumił wszelkie złe odruchy i stał się dzieckiem całkowicie nieagresywnym, stroniącym od wszelkich wrogich uczuć, a także bojaźliwym i nadmiernie wrażliwym na wszelkie wyrzuty. Dzięki oświeceniu i terapeutycznej działalności analityka Peter uwolnił się od strachu i był w stanie w pełni przekazać swoje agresywne fantazje. I oczywiście matka swoim cierpliwym zachowaniem zdawała się mówić synowi: swoimi fantazjami i działaniami nie wyrządzasz mi żadnej krzywdy, nic ci za to nie zrobię. Pojawia się kolejne pytanie, dlaczego taka miłość i przyjazna matka wzbudziła w nim tak silny strach przed kastracją ? Odpowiedzią na to może być wiele wspomnień, które pojawiły się podczas analizy, a ich znaczenie jest takie: miałem pecha, zdobywałem coraz więcej nowych doświadczeń z moją mamą, co uzasadniało pomysły, które wymyśliłem podczas historii z Kiki Kiki była tak silna, że ​​słabe „ja” w tamtym czasie nie było w stanie jej odpowiednio szczegółowo przetworzyć i zostało stłumione. Daty tych wspomnień zostały dokładnie przywrócone dzięki pomocy moich rodziców. Piotrek ma 1,5 roku – mama zrywa z nim po raz pierwszy. Chłopiec przepracowuje tę rozłąkę przywiązując się do ojca, następnie po powrocie matki staje się uparty i nie komunikuje już chęci pójścia do toalety i po raz pierwszy zaczyna brudzić majtki, eliminując w ten sposób autokrację analną. Kiedy na świat przychodzi Kiki, Peter ma rok i 6 miesięcy, a chłopiec przeżywa silne emocje, gdy dziewczynka krzyczy w nocniku i dobry kontakt z mamą zamienia w strach przed nią. Piotrek ma 1 rok i 7 miesięcy, kiedy on i jego mama idą nad morze, Kiki tam przychodzi i często widuje dziewczynę nagą, a ona nie ma penisa, ale ubrana wygląda bardzo podobnie do chłopca (krótka fryzura i nie ubrać sukienkę), co przekonuje go, że Kiki jest wykastrowanym chłopcem. W tym samym czasie chłopiec zaczyna mieć biegunkę – odpowiednik strachu. W wieku około 1 roku i 9 miesięcy matka zrozpaczona, ponieważ jej syn nie chciał uczyć się korzystania z nocnika, kilkakrotnie ukarała go fizycznie. Teraz możemy zrozumieć, dlaczego zaufanie Petera do matki zostało zniszczone. Pomyślał: ona zabiera cipkę dzieciom, które mają wielkie życzenie, bije dzieci, kiedy chcą wyrazić wielkie życzenie, i doszedł do wniosku – nie będę już składać wielkich życzeń, bo mama się zdenerwuje i może nawet zabiorą mi cipkę. Minęło ponad czterdzieści godzin leczenia i strach Petera przed wypróżnieniami prawie zniknął. Jednak trzymanie krzesła nadal trwało. Ostateczne rozwiązanie obaw i wątpliwości, które przeszkadzały Piotrowi w odrzuceniu objawu, widać na przykładzie techniki analitycznej. Analityk zdecydował się najpierw złagodzić poczucie winy związane ze zwykłymi, codziennymi przejawami agresji dziecka: popychaniem, łamaniem, bójką, brudzeniem się, pluciem. W trakcie terapii pozwala się dziecku wyrażać swoje agresywne uczucia w małych dawkach, dzięki czemu jego „ja” bierze duży udział w procesie transformacji i zostaje wzmocnione do dalszej kolizji z Super Ja Peter doświadczył całkowitej ulgi w objawach. Poprzedzało to rozwiązanie stłumionej agresji ustnej wobec matki. Sukces analizy agresji ustnej polegał na tym, że Peter zaczął w tajemnicy przyłączać się do matki i czasami pozwalał jej być obecnymi na sesjach terapeutycznych. Po pięćdziesiątej godzinie leczenia Peter prosi analityka, aby poszedł z nim do łazienki i zobaczył, jak bez strachu radzi sobie z wypróżnieniami. Następnie prosi matkę, aby przyniosła naczynie, siada na nim i zastanawia się nad szklaną rurką, którą widział, gdy jego matka była chora. Analityk rozumie z jego gestów, co ma na myśli i mówi: „Och, myślisz, że mama nadal miała taką cipkę jak twoja i włożyła ją tam, i.