Dzień dobry, drodzy koledzy i drodzy subskrybenci. Dzisiaj porozmawiamy o diagnozie dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości. Temat nie jest mały i dlatego jest mało prawdopodobne, że uda mi się go omówić w jednym artykule. Zacznijmy zatem od podstaw. Spróbuję ująć to krótko, co nie było zbyt nudne. Istnieje ICD, Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób. Jest też DSM, chodzi o to samo, ale w Rosji nie jest on używany. Są regularnie przeglądane. W rewizji ICD 10 bardzo niewiele powiedziano na temat interesującego nas zaburzenia, w większości mówiąc, że jest to spektrum histerii. A to znacząco skomplikowało życie pacjentów i zadanie lekarzy, gdyż wśród zwykłych ludzi i niedoinformowanych kolegów pojęcie „histerii” jest wciąż do granic możliwości wypaczone i kojarzone z hiperseksualnością, demonstratywnością i zakłamaniem, co w rzeczywistości jest bardzo dalekie od prawdy.B Bardziej szczegółowo omówiono dysocjacyjne zaburzenie tożsamości ICD 11, choć pozostało w części dotyczącej histerii, ale nabyło specyficznych, rozpoznawalnych objawów. A jeśli wszystko, co tam napisano, jest przesadzone, okazuje się, że istnieją dwa główne objawy: nieliniowość postrzegania czasu (amnezja) i obecność dwóch lub więcej wyraźnie ukształtowanych osobowości z własnymi poglądami i preferencjami. To jest ICD, ale co w prawdziwym życiu. Ale w rzeczywistości przychodzi do nas osoba i narzeka na słabą pamięć, na to, że zapomina o dużych okresach swojego życia. To nie zapomnienie, bo nie pamiętam, gdzie położyłem klucze, ale przerwa w czasie. Brzmi to mniej więcej tak: „Wstałem o 8 rano, chciałem napić się herbaty i iść do pracy, i nagle spojrzałem na zegarek – 10, spóźniłem się nieodwracalnie. Więc mnie zwolnili. Te. traci kawałek swojego życia, niczego nie zapomina. W opowieści będzie to najczęściej nazywane słabą pamięcią, zapominaniem lub nieuwagą, ale w rzeczywistości jest to nieliniowość czasu lub przerwa w czasie. To z powodu pomieszania terminów stan ten jest błędnie nazywany amnezją. Tak naprawdę człowiek niczego nie zapomniał, po prostu zmienił swój stan, tak jakbyś pamiętał siebie tylko szczęśliwego i tylko smutnego, a podczas zmiany nastroju straciłbyś połączenie pomiędzy świadomością siebie w jednym i drugim stanie. Ale są też inne objawy Suzette Boone, specjalistka ds. badań i pracy z pacjentami cierpiącymi na dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, stworzyła unikalne narzędzie diagnostyczne, częściowo ustrukturyzowany kwestionariusz, który uwzględnia wszystkie aspekty życia, od relacji rodzinnych po używanie substancji psychoaktywnych. do ubiegania się o leczenie psychiatryczne. Jednak moim zdaniem kwestionariusz ten jest nadal nieco niekompletny. Nie porusza głównej różnicy pomiędzy pacjentem z DID, jego strukturą wewnętrzną. Poruszmy teraz trochę tę kwestię, a o wewnętrznym świecie tych osób powiem bardziej szczegółowo w następnym artykule. Główną i najbardziej uderzającą różnicą między pacjentem z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości jest „zaburzenie tajemnicy”. Cecha ta jest uderzająca ze względu na jej przesadną tajemnicę; pacjent dokłada wszelkich starań, aby nie zostać wykrytym. Wynika to z procesu powstawania DID z przedłużającą się, ekstremalną traumą i niemożnością zwrócenia się o pomoc do innych. I jeszcze jedna kwestia, która prawie na pewno wskaże DID z niemal stuprocentowym prawdopodobieństwem. Taka jest struktura wewnętrzna. Po zbudowaniu wystarczającego zaufania terapeuta może zapytać pacjenta, jak wyobraża sobie miejsce, w którym znajdują się wszystkie jego części. Jeśli ktoś Ci zaufa, będzie zawstydzony, przestraszony, ale zacznie mówić, że jest w nim jakaś przestrzeń, pokój, dom, mały świat. Wyjątkowość polega na tym, że wokół nie ma nic, jest to dziwne miejsce, naszym zdaniem, poza naszym światem, to wycinek równoległej rzeczywistości, bańka w pustce. Dla wygody nazwijmy ten pokój „pokojem”, ponieważ różni ludzie używają do tego różnych słów o podobnym znaczeniu. Zatem ten pokój jest salonem, pomieszczeniem do komunikacji. W tym samym czasie,.