Od autora: O tym, jak ważne jest tworzenie wysokości i głębi relacji rodzinnych. Pamiętam, jak często nauczyciele w szkole uroczyście mówili, że rodzina jest komórką społeczeństwa i tyle definicja odbiła się echem w moim sercu, tępy ból psychiczny. Miałem wrażenie, że nagle na moich oczach zaczęli zamiatać podłogę bukietem róż lub kroić kiełbasę na ikonie. Miałem szczęście pamiętać to intuicyjne przeczucie sakramentu mającego miejsce w rodzinie, która jest znacznie wyższa niż jakiekolwiek tam jednostki i obowiązki społeczne. Nie są to bynajmniej te słowa, których trzeba dobrać, aby opowiedzieć o relacji mężczyzny i kobiety, którzy znaleźli siłę i odwagę, aby zdecydować się na bycie razem bez względu na wszystko, ze względu na zrozumienie szczególnej wartości siebie nawzajem. Jest to obietnica sięgająca wieczności. Wystarczy zmniejszyć stopień wewnętrznej powagi, a ich związek zaczyna być zagrożony. Dlaczego? Bo rodzina powstaje wokół miłości. Nie ten, który sprawia, że ​​serce bije u nasady szyi i sprawia, że ​​nie możesz spać (chociaż te objawy zakochania są niewątpliwie ważne dla każdego, by przez to przeszedł), ale ten, który jest silny jak śmierć i który sprawia, że kręci ci się w głowie od duchowych wyżyn słów apostoła Pawła wypowiedzianych w Pierwszym Liście do Koryntian Ty oczywiście możesz mnie odciągnąć i przypomnieć, że rodzina to wspólne życie, to hipoteka, to przebudzenie. każdy dzień razem, liczenie pieniędzy na przeżycie, to nieprzespane noce przy dziecięcym łóżeczku, urazy i irytacje na żonę lub męża, którzy nie mają daru telepatii. I nawet nie będę się kłócić, że wszystkiego jest tak dużo, że zmęczenie psychiczne skłania do uznania projektu „rodzinnego” we współczesnym społeczeństwie za mało obiecujący. Gdyby nie jedno „ale” – te same wzniosłe słowa o tym, że dwoje staje się jednym ciałem, ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami. Jednak każdy ideał musi być poprawnie zrozumiany. To nie jest lista wymagań, ale wytyczna skierowana do mnie osobiście, aby stała się żywą praktyką wspólnego wspinania się do miejsca, gdzie niedosolony barszcz, porozrzucane skarpetki, trudności finansowe i namalowana przez dziecko tapeta są na tyle małe, że nie przesłaniają głównego celu. Dużo o tym myślę: „Jaki jest sens relacji mężczyzny i kobiety w rodzinie?” Często mi tak odpowiadają przy porodzie i wychowaniu dzieci. Ale nie każdy ma dzieci, a potem dorastają i rozpoczynają samodzielne życie. Kiedy moja żona zaczyna zastanawiać się, dlaczego jesteśmy razem, zaczyna tę myśl w ten sposób: „Zastanawiałem się, z kim mógłbym być. Okazało się, że przydarzyło się to Tobie.” Wszystko jest bardzo proste – na początek wystarczy po prostu bycie razem. Czy myślisz, że to łatwe? Nic takiego! Gdy tylko dwie różne osoby znajdą się w swoim towarzystwie, w ich duszach rozpoczyna się dynamika uczuć, w której współczucie zastępuje irytację i nienawiść. Czasami pojawia się zmęczenie i obojętność, odrzucenie i rozczarowanie. To nie jest tragedia. Już sama obecność Innego w naszym życiu odsłania te wszystkie ukryte, paskudne rzeczy, które łatwo ukryć, nie będąc blisko nikogo. A w rodzinie spotykamy swój cień jak nigdzie indziej w życiu. A żeby być razem, trzeba będzie wiele odkryć w sobie i w sobie nawzajem, aby móc współczuć, przebaczać, ufać, mieć nadzieję, poddać się, modlić się, mówić i milczeć. Stopniowo zaczynasz rozumieć, że bycie niedoskonałą osobą obok niedoskonałej osoby nie jest tragedią. Potrzebujemy siebie nawzajem właśnie ze względu na nasze różnice i słabości. „Biada jednemu…” – pisze Kaznodziei. „Jedni drugich brzemiona noście” – przypomina Paweł. Tutaj zaczyna się miłość, kiedy dwoje ludzi jest zmęczonych walką i uświadamia sobie, że nie są wrogami. Nieważne, kto z nas rządzi, nieważne, kto dyżuruje w kuchni, nieważne, kto odbiera dziecko z przedszkola, nieważne, kto pierwszy o to poprosi przebaczenie. Możemy to zrobić, jeśli będziemy razem. Transformacja dwóch „ja”, uwikłanych w dumę i dumę, w „My” to sens rodziny, która staje się duchową i psychologiczną wyspą bezpieczeństwa dla każdego jej członka w naszym trudnym świecie szansa dla dwojga nieznajomych na zbliżenie się do siebie, udowadniając, że pokrewieństwo dusz jest możliwe..