To wciąż interesujące, niezależnie od tego, co powiesz, jak działa ludzkie myślenie. Człowiek zaczyna myśleć o tym, co dzieje się w jego życiu, dopiero wtedy, gdy spotyka go tragedia. Kiedy to właśnie życie wpędza go w róg z wielkim sukcesem. Kiedy wali się wszystko, co znane, co jeszcze niedawno wydawało się takie prawidłowe i stabilne. I wtedy zaczyna się seria myśli o niesprawiedliwości życia, losie losu, karmie, egoizmie ludzi, o wstydzie, sumieniu, winie kogoś z zewnątrz i dalej. Pamiętajcie cytaty z „Trójki z Prostokvashino ”? „Wychowałem cię! Przez ciebie nie spałem w nocy! A ty jedziesz pociągiem!” lub „Znaleźliśmy go, że tak powiem, na śmietniku, umyliśmy go, wyczyściliśmy do czysta, ale nic nam nie pokazuje”. Czy wam one niczego nie przypominają? Przecież prawie każdy człowiek miał w swoim życiu przypadki, gdy zrobił coś i czekał, myśląc, że w zamian otrzyma to samo, że nie może być inaczej. W końcu właśnie to by zrobił, powiedział i zrobił, gdyby go tak potraktowano. A potem zastanawia się, dlaczego otrzymuje dokładnie odwrotną odpowiedź. Na przykład ktoś robi coś z zapałem, wykazuje inicjatywę, a potem nagle okazuje się, że ten przywódca ponosi za to karę. Lub wręcz przeciwnie, menedżer wymaga od podwładnych zapału w pracy, a podwładni po prostu „sprzedają czas za pieniądze”. Albo na przykład rodzice wychowują swoje ukochane dziecko, nie odmawiają mu niczego, przekraczają swoje osobiste potrzeby, ponad siebie, w nadziei, że zapłacą im tą samą monetą lub przynajmniej będą za to niezmiernie wdzięczni, ale w końcu jak tu przynajmniej nie ma prostego szacunku, nie mówiąc już o niczym innym. Albo kobieta (mężczyzna) otacza go troską, miłością, oddaniem, „kładąc się na ołtarzu” swojej „połówki”, a w zamian – w najlepszym przypadku uznawana za oczywistość, a w najgorszym… Faktem jest, że Człowiek ma tendencję do rzutowania własnego modelu świata na innych ludzi, oczekując, że inni „powinni” kierować się tymi samymi zasadami, wartościami, przekonaniami i przekonaniami. Problem ten jest jedną z głównych przyczyn nieporozumień i konfliktów w społeczeństwie ludzkim. Już w 1998 roku amerykański psycholog Stephen Reiss szczegółowo zbadał to zjawisko psychologiczne, przeprowadzając imponujące badania nad systemem motywacji człowieka i nazwał je „efektem samoprzytulania”. A zatem efekt przytulania siebie – to nic innego jak rzutowanie na innych swojego własnego motywacyjnego modelu świata, oczekując, że inni powinni kierować się tym samym. Teraz przypomnij sobie, ile razy w życiu masz złudzenia co do oczekiwań życzliwość, uwaga, troska, poświęcenie, inwestycje materialne i moralne odwdzięczą się w naturze. Ile razy słyszałeś oklepane powiedzenie: „zrób z kimś tak, jak chciałbyś, żeby on zrobił z tobą”. A jak Cię traktowali? Tak jak ty? „Umyliśmy nogi i napiliśmy się wody” z szalonej wdzięczności, czy nam się to podoba, czy nie, ludzie zawsze działają w ramach swojego motywacyjnego modelu świata. Im starsza osoba, tym mocniejszy i stabilniejszy staje się ten model. Prawda jest taka, że ​​życie łączy ludzi o bardzo podobnych modelach świata, w których przekonania, przekonania, cele i wartości są zbieżne. I wtedy możemy powiedzieć, że jest to związek idealny i harmonijny. Takim szczęśliwcom można tylko pozazdrościć i życzyć, aby pielęgnowali tak cenny dar od losu. Wróćmy od szczęśliwców do „efektu samoprzytulania”, którego „owoce” są bardzo obrzydliwie pozbawione smaku. Aby nie wypróbować ich wystarczająco, musisz zrozumieć i zaakceptować wiele bardzo ważnych dla siebie punktów, nieznacznie poszerzając w ten sposób swój model światopoglądu. Faktem jest, że model motywacyjny kształtuje się na podstawie zaspokajania podstawowych potrzeb człowieka. Ich hierarchia, znaczenie i ekspresja są indywidualne dla każdego człowieka. Ponadto od wczesnego dzieciństwa w społeczeństwie model motywacyjny ulega swoistemu szlifowaniu, cięciu, wzmacnianiu lub osłabianiu. Potem po prostu ciężko pracuje przez całe życie. A jeśli w dzieciństwie mały człowiek nie był wbudowany w ten model z programem, który dotyczył wszystkich ludzi