Słowo „Gestalt” w tłumaczeniu z języka niemieckiego oznacza „obraz”. Na początku i w połowie ubiegłego wieku był to zaawansowany, rozwijający się kierunek w psychologii, zajmujący się badaniem percepcji. Jednym z pomysłów jest to, że ludzie postrzegają świat jako pewne integralne elementy, „obrazy” lub „gestalty”. W psychologii Gestalt było wiele ciekawych rzeczy, ale nie wszystko z tego zakresu zostało uwzględnione w terapii Gestalt, głównie samo słowo „Gestalt” i idea integralności w percepcji. Ponieważ terapia Gestalt jest w rzeczywistości znacznie bliższa psychoanalizie, z której bezpośrednio wyrosła jako ruch alternatywny. Założycielami metody byli Fritz i Laura Perls, psychoanalitycy, którzy z biegiem czasu praktykowali i doszli do wniosków na temat tego, czego brakuje psychoanalizie. Obaj rozpoczęli psychoanalizę w Niemczech, studiowali u ortodoksyjnych psychoanalityków i obaj byli lekarzami. Jak wiadomo, psychoanaliza jest dość ściśle uregulowanym podejściem do psychoterapii, z wąskimi ramami wytycznych, co jest możliwe, a co nie, i z wieloma zakazami kontaktu z pacjentami. Zwłaszcza na początku ubiegłego wieku, gdy żył jeszcze jego twórca Zygmunt Freud. Przykładowo pacjent leżący na kanapie podczas sesji nie widział swojego analityka, nie otrzymał od niego żadnej emocjonalnej informacji zwrotnej i nie miał możliwości podania ręki podczas spotkania, aby uniknąć jakiegokolwiek dotyku. Ale Fritz i Laura byli Żydami, w Niemczech rozkwitł faszyzm, rozpoczęły się prześladowania i ewakuowano ich najpierw do Holandii, potem do Afryki. A tam, w Johannesburgu, praktykowali psychoanalizę. Wolni w każdym tego słowa znaczeniu, z dala od społeczności psychoanalitycznej i jej rygorystycznych standardów. A ponieważ obaj byli utalentowani i otwarci na nowe idee filozoficzne i psychologiczne, psychoanaliza została skrytykowana i narodziły się nowe koncepcje. Fritz Perls przedstawił swoje innowacyjne pomysły na kongresie psychoanalitycznym, ale nie zostały one zaakceptowane. Później Fritz i Laura Perls przenieśli się do USA i założyli pierwszy instytut terapii Gestalt w Nowym Jorku. Następnie kierunek ten stał się bardzo popularny, a terapia Gestalt rozprzestrzeniła się na cały świat. Terapia Gestalt to humanistyczny, skoncentrowany na osobie kierunek psychoterapii, który wykorzystuje kreatywne techniki w celu zwiększenia świadomości i wolności wyboru i opiera się na żywym doświadczeniu. Sercem terapii Gestalt jest holistyczna wizja tego, jak ludzie są nierozerwalnie połączeni i pod wpływem swoich emocji środowisku, jednocześnie dążąc do wzrostu i równowagi w swoim życiu. Podobnie jak w pracy w podejściu skoncentrowanym na kliencie, terapeuta Gestalt wykorzystuje empatię, zrozumienie i nieoceniającą akceptację, aby osiągnąć efekt terapeutyczny. Osobliwością podejścia Gestalt jest to, że wykorzystujemy ideę tła, która wpływa na percepcję i doświadczenie. Nie da się nikogo w pełni zrozumieć bez zrozumienia tła i kontekstu tego, co się dzieje. Poza tym nikt nie może być całkowicie obiektywny, ponieważ na terapeutę wpływają także jego konteksty. Terapia Gestalt również opiera się na paradoksalnej koncepcji zmiany. Jej idea jest taka, że ​​jeśli wymusisz zmiany, pojawi się jedynie stres i próby uniknięcia zmian w taki czy inny sposób. Prawdziwa zmiana rodzi się ze świadomości tego, co jest. Sesje terapeutyczne skupiają się zatem na pomocy człowiekowi w zrozumieniu tego, jak żyje, uświadomieniu sobie swojego w nim udziału, a także nazwaniu zdarzeń i uczuć po imieniu. Jak zaufać swoim uczuciom i znaleźć własne rozwiązania Pracując jako terapeuta Gestalt, polegam przede wszystkim na sobie, swoich doznaniach, uczuciach przy kliencie, podążam za nim, widzę go i słyszę. Jestem gościem w świecie klienta, jestem tam zapraszany na godzinę, a klient wie wszystko o swoim świecie, żyje w nim, nawiguje, dlatego w mojej pracy wychodzę z założenia, że ​​tylko klient wie o sobie dokładnie wszystko , jak jest lepszy i czego potrzebuje. Moim zadaniem jest jedynie doprecyzowanie tej jego wizji, czyli zwiększenie świadomości. Terapia Gestalt nazywana jest także terapią na granicy kontaktu. W tym sensie obserwuję jak klient buduje swój kontakt z otoczeniem, ze światem, ze mną jako osobą.