Dawno, dawno temu, w czasach, gdy ludzie żyli samodzielnie, służąc rodzinie i wytwarzając wszystko, co niezbędne do życia w rodzinie lub klanie, żyła skromna dziewczyna. Była bardzo prosta, skromna, uśmiechnięta i szczera. Miała jasnobrązowe włosy splecione w długi warkocz, szczupłą sylwetkę i jasnoniebieskie oczy. I miała bardzo piękne imię – miała na imię Milana. Mieszkała skromnie, szczęśliwie wykonując swoje zwykłe rodzinne prace – tkała len, tkała tkaniny, szyła ubrania i inne rzeczy dla swojej rodziny oraz haftowała gotowe wyroby w fantazyjne wzory. A wszystko to zrobiła tak sprytnie, że jej rodzina i ona sama nosiły bardzo piękne ubrania - każda rzecz była oryginalna, każdy wzór był wyjątkowy. Wieść o skromnej i pięknej rzemieślniczce rozeszła się daleko po okolicy, ludziach z innych osad przychodziła specjalnie, żeby obejrzeć jej prace, a czasem nawet samą siebie. Wielu młodych mężczyzn zabiegało o względy Milany, lecz ona odmawiała każdemu – jej serce milczało w ich obecności i postanowiła poczekać na tego wyjątkowego i jedynego, który obudzi jej miłość potem pewnego ciepłego letniego dnia przybył do ich osady młody kowal, silny, przystojny, o skośnych ramionach, z długimi, gęstymi kręconymi włosami i niebieskimi oczami. Przybył w swoich sprawach, a jednocześnie aby zobaczyć się z Milaną umiejętności, wiele słyszał o cudownej rzemieślniczce. Podszedł do domu Milany i zobaczył dziewczynę przy pracy - siedziała na podwórzu, haftowała coś w jasny wzór i śpiewała piękną, delikatną piosenkę. Ich spojrzenia się spotkały Stało się coś niesamowitego – oboje zdali sobie sprawę, że w pobliżu była jedyna osoba, która była dla niej i dla niego naprawdę potrzebna. Potrzebowali go pokochać, cieszyć się jego obecnością, jego głosem, opiekować się nim, opiekować się nim – zdali sobie sprawę, że miłość do nich przyszła, zarumieniła się, spojrzała na Damira – tak miał na imię młody kowal – i zrobiła krok w jego kierunku . Damir wziął dziewczynę za ręce i poszli prosić rodziców o błogosławieństwo na założenie rodziny. W tamtych czasach rodzice szanowali uczucia młodych i wkrótce odbył się piękny ślub, który zjednoczył życie dwojga. kochający ludzi Po pewnym czasie wybuchła wojna, niespodziewana i okrutna, wróg szedł przez ziemie rosyjskie, niszcząc wszystko na swojej drodze, biorąc do niewoli lub zabijając ludzi, plądrując towary, paląc domy. Na Rusi działo się wielkie nieszczęście... Damir dużo pracował, wykuwał broń dla armii rosyjskiej, a gdy wróg był już bardzo blisko, założył bohaterską zbroję i ruszył na spotkanie wroga. Milana i jej synek pobiegli z dala od osady do lasu, podobnie jak reszta mieszkańców osady, którzy nie byli w stanie walczyć, wszyscy mężczyźni stanęli w obronie swojej ojczyzny, swoich rodzin, swojego i swojego życia. Nadeszły ciężkie czasy - osady został spalony, a osadnicy osiedlili się głęboko w lesie, gdzie wróg nie mógł dotrzeć - las był bardzo gęsty, a ścieżki w nim bardzo nieutwardzone. Milana kładła dziecko do łóżka w nocy i zbliżała się do szczątków wioski, aby zobaczyć sytuację, z wielką nadzieją, że ujrzy ukochanego żywego i zdrowego, wracającego do domu, ale nie mogła znaleźć dla siebie niczego pocieszającego ani w ciągu dnia, ani za miesiąc, ani za rok dawno temu wypędził wroga, wszyscy mieszkańcy wsi wrócili już do domu, zbudowali sobie domy, dostosowali swoje życie, ale nie było żadnych wieści o Damirze. Milana chodziła po okolicy, pytała ludzi - ale nikogo nie mógł jej pomóc - nikt nie widział jej ukochanego, ani żywego, ani martwego. Czas mijał, syn Milany i Damira dorastał, stał się dociekliwy i wykazał duże zainteresowanie interesami Kuźniecka. Nikt go tego nie uczył – ale zadziwiająco dobrze i pięknie radził sobie z młotkiem, stopniowo ucząc się coraz lepiej, jak wytwarzać nie tylko produkty niezbędne do życia, ale także piękną biżuterię zarówno dla swojej rodziny, jak i sąsiadów. Milana wciąż była szczupła i piękna, tylko spojrzenie czasami zaćmił smutek, a czasami żal. Nadal szyła i haftowała piękne rzeczy, ale teraz śpiewała smutne piosenki lub nie śpiewała ich wcale. Godni mężczyźni zwracali się do niej wiele razy, ale ona odmawiała każdemu, podając powody.