Zanim zaczniemy zgłębiać problematykę współuzależnienia z medycznego punktu widzenia (mianowicie jako zmian w psychice bliskich osoby uzależnionej), należy położyć istotny nacisk na fakt, że każdy z nas przeszedł przez doświadczenie współuzależnienia. relacje w niemowlęctwie. Według Weinholda B. i Weinholda J. 2002 istnieją cztery etapy rozwoju: współuzależnienie 6-9 miesięcy po urodzeniu, przeciwzależność, szczyt w wieku 2-3 lat, „Jestem sam!”, niezależność 3-6 lat i współzależność od 6 do 12 lat. To, jak gładko przebiegały te etapy i jakie były relacje z rodzicami lub ich zastępcami w tych okresach, w dużej mierze determinuje nasilenie współuzależnienia w wieku dorosłym. A więc mały przykład kliniczny. Do poradni przyjęto małżeństwo, oboje z zespołem uzależnienia od alkoholu w II stopniu zaawansowania, a w ramach procesu edukacyjnego pensjonariusze przeprowadzili analizę stanu zdrowia kobiety z tego małżeństwa. Podczas rozmowy wyszło na jaw kilka ciekawostek: pierwsze małżeństwo – mężczyzna okrutny, despotyczny, agresywny, nadużywający alkoholu, rozwód po 3 latach, drugi związek – znowu nałogowiec, ale „cichy alkoholik, ale bardzo chciałem emocji” !”, trzeci związek i prawdziwe małżeństwo – mężczyzna nadużywający alkoholu, brutalnie bije żonę, zmusza ją do picia razem z nią, wszelkie próby zaprzestania picia kończą się kłótniami lub częściej bójkami. Po zbadaniu jej dzieciństwa okazuje się, że ojciec naszej pacjentki regularnie ją bił i nadużywał alkoholu. Oczywistym jest, że nie tylko nieświadomie kopiujemy wzorce z rodziny rodzicielskiej, ale także wybieramy odpowiedniego partnera. Wróćmy jednak do współuzależnienia w wąskim, medycznym sensie – tj. zmiany w psychice osób pozostających w bliskich relacjach z osobą uzależnioną. A więc o przyczynach Artykuł E. V. Bakhadovej [1] dostarcza ciekawych informacji, że dzieci z rodzin narkomanów, przestępców, osób pijących i charakteryzujących się konfliktem dorastają i doświadczają niedostosowania społecznego. W grupie dzieci w wieku 8–12 lat gwałtownie wzrasta częstotliwość zachowań dewiacyjnych w porównaniu z grupą wiekową 5–7 lat pod względem wyników w nauce (33%), niemoralności (20% wobec 2,9% w wieku 5–7 lat), palenie tytoniu (9,6% wobec 2,9%), ucieczka z domu (11,7% wobec 2,9%), włóczęgostwo (8,5% wobec 2,9%). W grupie wiekowej 13–17 lat gwałtownie wzrasta udział w paleniu (31%), nadużywaniu substancji psychoaktywnych, pijaństwie i znęcaniu się nad innymi osobami. Przedstawmy wyniki innego artykułu opublikowanego przez S.V. Kotova. w 2021 r. [2]: wyniki badania psychopatologicznego kobiet wychowanych w rodzinie dysfunkcyjnej (w rodzinie, w której ojciec nadużywał alkoholu). Jak wynika z uzyskanych wyników, w tej kategorii kobiet dominuje nasilenie takich niekonstruktywnych mechanizmów obronnych, jak wyparcie, zaprzeczenie i projekcja; strategie radzenia sobie poprzez unikanie są najbardziej widoczne, a strategie radzenia sobie zorientowane na rozwiązywanie problemów są mniej reprezentowane; wskaźniki subiektywnego dobrostanu, takie jak autonomia i rozwój osobisty, są mniej wyraźne; wskaźniki takie jak współzależność, samoobwinianie i lękowe przywiązanie są wyraźnie wyrażone; Pozytywna przewartościowanie jest raczej słabo reprezentowana w poznawczej regulacji emocji, co prawdopodobnie ma bezpośredni związek z dysharmonijnymi relacjami w rodzinach ze znacznym uzależnieniem od alkoholu przez dziadków. Jak współuzależnienie objawia się w życiu codziennym? Po pierwsze, jest to przykład kliniczny podany na początku postu, tj. małżeństwa/związki m.in. powtarza się w przypadku osób uzależnionych. Po drugie, jest to nieświadoma prowokacja bliskiej osoby po zakończeniu leczenia, aby wznowić używanie. Aby uzyskać bardziej szczegółowe informacje, przejdźmy do pracy Aivazova A.E. (2003) [3], w którym powołuje się na badania amerykańskich psychologów: Chora rodzina żyje w strachu i uczy strachu przed innymi, którzy są w jakiś sposób inni. W chorej rodzinie uważa się, że do szczęścia i sukcesu potrzebne są pieniądze , zrób to lub wyjdź za mąż.