Onkopsychologia to dość młoda dziedzina psychologii klinicznej. Jej początki sięgają lat 70. XX wieku, kiedy to psychiatrzy/psychoterapeuci zaczęli zwracać uwagę na fakt, że pacjenci chorzy na nowotwory mają swój własny, specyficzny pogląd na świat i swoje szczególne oczekiwania wobec świata. Często taki pogląd, takie oczekiwania się wydają niezwykłe dla zwykłych ludzi. Chociaż jest to bardziej prawdopodobne z powodu zamieszania. Ponieważ zdrowym ludziom trudno jest zrozumieć uczucia i doświadczenia osób chorych na raka. A raczej zdrowi ludzie się boją. Boją się nawet myśleć o raku. Co zatem dzieje się w duszach pacjentów?! A wtedy zapewne potrzebują pomocy z zewnątrz, żeby poradzić sobie z tak silnym obciążeniem nie tylko fizycznym, ale i psychicznym. Jednak osoby chore na nowotwór nie są szalone, nie potrzebują pomocy psychiatry. Co więcej, istnieją dowody na to, że osoby wymagające wizyty u psychiatry nie cierpią na nowotwory (ani nie mają nawrotów). Cóż, jeśli pacjent psychiatryczny ma zaostrzenie procesu nowotworowego, to z punktu widzenia zdrowia psychicznego znajduje się w stanie remisji (zdrowia względnego). Osoby chore na raka potrzebują specjalistycznej pomocy psychologa, który pomoże im się przystosować sytuacji choroby, nie zwariować, a nawet (co okazało się ważne!) pomóc w osiągnięciu długotrwałej, wieloletniej, a nawet dziesięcioletniej remisji. Onkolog posiada dobre przeszkolenie zarówno w części medycznej leczenie chorób onkologicznych i psychicznych. Pacjenci chorzy na raka mają swoją własną specyfikę postrzegania życia. Były tam przed chorobą, są lub pojawiły się po wystąpieniu choroby. A dla osób zdrowych te cechy nie są czymś, co przeszkadza w życiu; nie trzeba ich korygować. Ale jeśli już jesteś chory, te funkcje mogą „wykończyć się”. Cechy te „uszczuplają” siły witalne, uniemożliwiając organizmowi radzenie sobie z chorobą. Dlatego choroby onkologiczne są tak trudne w leczeniu: cała siła człowieka zostaje przeznaczona na utrzymanie nieskutecznych sposobów reagowania na sytuacje życiowe, a do walki z chorobą psycholog onkologiczny najpierw pomaga znaleźć pokłady witalności danej osoby sam zapomniał. A kiedy jest już silniejszy, psycholog onkologiczny pomaga pacjentowi „wziąć” siłę tam, gdzie wcześniej ją utracił. Samodzielne wykonanie tego zadania jest trudne, ponieważ... To straszne, początkowo nie mam już sił na pierwsze kroki.