Od czasu do czasu spotykam się z pytaniem – czy pracuję z dziećmi? W tym momencie, szczerze mówiąc, gubię się. Pomimo tego, że wszyscy moi klienci to osoby dorosłe, najczęściej pracuję z dziećmi – wewnętrznymi. Carl Gustav Jung powiedział, że w każdym dorosłym tkwi wieczne dziecko, które potrzebuje ciągłej opieki, uwagi i edukacji. Jako dzieci jesteśmy wszyscy w obliczu traumatycznych przeżyć. Dlatego też, gdy słyszę od ludzi o „złotych” rodzicach i „szczęśliwym” dzieciństwie, nie wierzę im. W tym przypadku raczej by do mnie nie przyszli :) Powiem więcej, to znaczy, że idealizują swoich rodziców i swoje wczesne doświadczenia do tego stopnia, że ​​nawet nie zdają sobie jeszcze sprawy z możliwych przyczyn swoich obecnych problemów. I to jest normalne. Każdy z nas ma wyjątkowe doświadczenie z dzieciństwa, ale „nie pamięta” tego, bo jest zapisane w głębi naszej duszy. Nasza psychika jest mądrze skonstruowana. Abyśmy mogli zachować nienaruszoną psychikę, stosuje mechanizmy obronne, na przykład represje. Blokuje przerażające wspomnienia i sytuacje, wysyłając je do symbolicznej piwnicy - w sferę naszej nieświadomości. Jednak im bardziej to doświadczenie jest blokowane, tym mocniej próbuje przedostać się do świadomości, wywołując różne objawy. Na przykład depresja, fobie, zaburzenia psychosomatyczne, ataki paniki, problemy w relacjach z rodziną i przyjaciółmi. Ważne jest jednak, aby zrozumieć, że za każdym takim objawem kryje się wewnętrzny konflikt, którego dana osoba nie jest świadoma. Zadaniem specjalisty jest wykrycie i pomoc pacjentowi w jej zrozumieniu. Innymi słowy, dorosły staje się zakładnikiem traumy z dzieciństwa i to już nie on, ale trauma zaczyna determinować jego zachowanie i życie. Tacy ludzie często śnią o wojnie i więzieniu, a obrazy przedstawiają ciemne pokoje lub szafy, labirynty i zwierzęta w klatkach, pacjenci szukając pomocy często zgłaszają stan wewnętrznego niepokoju i pustki. Wydają się nie do końca realne, jakby „utknęły” w oczekiwaniu na życie. Należy wziąć pod uwagę, że takie „zakleszczenie” na pewno przejawi się w terapii – będzie im się wydawało, że „nic się nie dzieje”, a my „tylko tak mówimy”. Wewnętrzne dziecko żyje w każdym dorosłym – to jest nasza twórczość początek. Dlatego jeśli masz obniżoną zdolność tworzenia (tu pojawia się temat niepłodności psychicznej), jeśli się boisz lub nie umiesz marzyć, jeśli blokujesz wyrażanie siebie i realizację własnych pomysłów – zajrzyj do środka nasze Wewnętrzne Dziecko jest zranione, wówczas patrzymy na wiele sytuacji i ludzi jego oczami. Pamiętacie, jak stał się Kai z „Królowej Śniegu”, kiedy odłamek lustra trafił go w serce i oko? Ten fragment to trauma z dzieciństwa. Jeśli jako dziecko nie mieliśmy dość miłości i uwagi, jeśli dochodziło do obelg, znęcania się, poniżania, to nasze Wewnętrzne Dziecko postrzega świat zewnętrzny jako niebezpieczny i zamyka się na niego. To sprawia, że ​​ciągle się martwimy i zatrzymujemy w rozwoju (utknięcie) ze strachu. Ludzie przychodzą do mnie z wieloma lękami: ciemnością, wysokością, śmiercią, pająkami, samolotami, wodą, psami. Strach przed krytyką i błędami. Strach przed zarażeniem, zachorowaniem, pozostawieniem bez pieniędzy. Boją się występować publicznie, prowadzić samochód, być widocznymi i w ogóle żyć! Żyją w ciągłym napięciu i strachu. Zgadzam się, że nie da się tak żyć. To bardzo trudne dla tych, którzy decydują się na dotarcie do końca – dobra wiadomość! Takie osoby mają znacznie lepszą jakość życia. Uwalniają się z wewnętrznego więzienia i czują się na świecie jak w domu. I bardzo mnie to cieszy :)© Koledina M.V.., 2023