W tym artykule chciałbym poruszyć psychofizjologiczny wpływ jogi, a w szczególności kriji kundalini jogi na człowieka, poprzez informacje dotyczące różnych obszarów współczesnego ciała -terapia ukierunkowana. Dla praktyków i praktykujących terapeutów, którzy w swojej praktyce spotykają się z pracą z ciałem, informacje te mogą być nowym impulsem w badaniu i stosowaniu nowej, być może jeszcze nie znanej, unikalnej metody zorientowanej na ciało – jogi kundalini. Przyjrzyjmy się pokrótce podejściu niektórych autorów, którzy byli założycielami zachodniego i europejskiego ruchu, do pracy z ciałem zorientowanej na człowieka i jego rozwój osobisty. Pozwoli nam to głębiej, z profesjonalnego punktu widzenia, zrozumieć i zobaczyć wyjątkową wszechstronność, jaką reprezentuje joga. Prawie sto lat temu Wilhelm Reich, twórca czegoś, co można nazwać psychoterapią zorientowaną na ciało, stworzył niezwykłą teorię, którą zaczął stosować w praktyce ze swoimi pacjentami. W swojej pracy zaczął podkreślać znaczenie zwracania uwagi na fizyczne cechy charakteru człowieka, zwłaszcza na wzorce chronicznego napięcia mięśni, które nazwał kamizelką kuloodporną. Przez chroniczne napięcie miał na myśli dość znane pozycje i sposoby reagowania na różne sytuacje. Obejmuje świadome postawy i wartości, styl i zachowanie (skromność, temperament itp.), postawę fizyczną, nawyki trzymania się i poruszania się. Reich uważał, że każdej charakterystycznej postawie odpowiada postawa fizyczna i że charakter jednostki wyraża się w jej ciele w postaci sztywności mięśni lub muskularnego pancerza. Niektóre z tych zacisków mogą mieć formę regresywną i być odbierane jako nieprzyjemne dla jednostki, inne natomiast mogą być postrzegane jako integralna część osobowości. Takie charakterystyczne mechanizmy obronne są częściowo skuteczne i trudne do usunięcia, ponieważ są dobrze zracjonalizowane przez osobę i doświadczane w ramach jej wyobrażeń o sobie. Szczegółowo analizował charakterystyczne postawy i nawyki fizyczne, aby uświadomić klientom, w jaki sposób tłumią uczucia życiowe w różnych częściach ciała. Reich prosił klientów o intensyfikację określonego napięcia, aby stać się jego bardziej świadomym, poczuć je i zidentyfikować emocję związaną z tą częścią ciała. Zauważył, że po wyrażeniu stłumionej emocji klient może całkowicie uwolnić się od chronicznego napięcia lub napięcia w tej części ciała. Psychologowie twierdzą, że takie zaciski gromadzimy od dzieciństwa, aby uchronić się przed pewnymi sytuacjami. Moglibyśmy stłumić naszą nienawiść, niepokój, miłość, podniecenie seksualne i inne uczucia i emocje poprzez pewne działania (wstrzymywanie oddechu, wciąganie ramion, napinanie żołądków, zaciskanie zębów, a nawet śmiech). W końcu sami uformowaliśmy ciało, które mamy teraz. „Skorupa w nim może być powierzchowna lub głęboka, miękka jak futro lub twarda jak żelazo. W każdym razie jego funkcją jest ochrona przed niezadowoleniem. Jednak ciało płaci za tę ochronę, tracąc znaczną część swojej zdolności do odczuwania przyjemności. Według Reicha rozwój psychiczny to proces relaksacji i resorpcji psychologicznej i fizycznej blokady lub zacisku. Poprzez wyzwolenie się ze skorupy mięśniowej człowiek zyskuje możliwość pełniejszego cieszenia się życiem i bardziej produktywnego wykorzystania swojego potencjału, jakim obdarzyła nas natura. Reich zidentyfikował siedem głównych segmentów ochronnych w organizmie człowieka, nad którymi następnie pracował poprzez określone metody oddziaływania na organizm. Podkreślił, że praca z ciałem daje najjaśniejsze i najlepsze rezultaty do późniejszej analizy i rozwoju osobistego. Główne segmenty muszli znajdują się w okolicach oczu, ust, szyi, klatki piersiowej, przepony, brzucha i miednicy. Siedem segmentów zbroi Reicha jest powiązanych z siedmioma czakramijoga, chociaż zgodność nie jest całkowicie dokładna. Terapia polega przede wszystkim na otwarciu skorupy w każdym jej segmencie. Każdy segment jest mniej więcej niezależny i można go traktować oddzielnie. Podobny wpływ na organizm opisują krije (zestaw ćwiczeń) w jodze kundalini. Jednocześnie nie ma potrzeby bezpośredniego kontaktu z ciałem klienta, jak to opisuje Reich. Nie każdy jest gotowy na dotyk, a tym bardziej na zmiażdżenie mięśni, co powoduje duży dyskomfort. W praktyce jogi osoba samodzielnie wykonując określone ćwiczenie może regulować poziom napięcia w określonej części swojego ciała, a następnie pracować z narastającymi emocjami za pomocą innych technik (oddychanie, śpiewanie mantr, relaksacja), a także jak przy wsparciu nauczyciela. Obserwując moich klientów na zajęciach jogi zauważam bardzo silne zmiany w ich ciałach, choć początkowo wydawało mi się, że jest to prawie niemożliwe lub że taka zmiana zajmie bardzo dużo czasu. Za każdym razem nie przestaję być zdumiony tym, jak ta praktyka zmienia ciało i percepcję człowieka. Chciałbym poruszyć jeszcze kilku autorów, których metody pracy z ciałem przypominają mi metody pracy w jodze. Nie będę spekulować, czy praca tych autorów opierała się na praktyce jogi, czy odwrotnie. Raczej każda technologia powstawała niezależnie i równolegle do siebie. Możesz porównać sam. Tak więc Alexander Lowen jest twórcą neoreichowskiej bioenergoterapii. Bioenergetyka obejmuje teorię oddychania, wyzwolenia emocjonalnego (klientów zachęca się do krzyku, płaczu, uderzania w kanapę itp.). Lowen używa napiętych pozycji, aby pobudzić zablokowane części ciała. W tych pozycjach napięcie w stale zaciśniętych częściach ciała wzrasta, aż staje się tak duże, że osoba w końcu jest zmuszona rozluźnić mięśnie, czyli pancerz ochronny. Te pozy obejmują zginanie się do momentu dotknięcia podłogi, pochylanie się do tyłu z pięściami w dolnej części pleców i pochylanie się do tyłu nad miękkim krzesłem. Wszystkie te ćwiczenia dość ściśle pokrywają się z ćwiczeniami jogi. „Lubię mówić, że jestem swoim ciałem, z pełnym zrozumieniem, co to oznacza. To pozwala mi identyfikować się z całą moją witalnością, bez potrzeby oddzielania się.” A. Lowen Integracja Strukturalna (Rolfing) Integracja Strukturalna to system, który ma na celu przywrócenie ciała do prawidłowej pozycji i skorygowanie linii poprzez głębokie i często bolesne rozciąganie. powięź mięśniowa (tkanka łączna, która podtrzymuje i łączy mięśnie i układ kostny). Integracja strukturalna często nazywana jest „Rolfingiem” od nazwiska jej założycielki, Idy Rolf. Ida Rolf obroniła doktorat z biochemii i fizjologii w 1920 roku. Poświęciła ponad czterdzieści lat na doskonalenie systemu integracji strukturalnej i nauczanie tego systemu. Celem Rolfingu jest doprowadzenie ciała do lepszej równowagi mięśniowej, lepszego wyrównania z liniami grawitacji, bliżej optymalnej postawy, w której można poprowadzić prostą linię przez ucho, ramię, biodro i kostkę. Prowadzi to do zrównoważonego rozłożenia ciężaru głównych części ciała – porów głowy, klatki piersiowej, miednicy i nóg – co prowadzi do bardziej wdzięcznych i wydajnych ruchów. Wiele osób, które łączyły Rolfing z jakąś formą terapii psychologicznej lub pracy rozwojowej, zauważyło, że Rolfing pomaga uwolnić się od blokad psychologicznych i emocjonalnych, ułatwiając postęp w innych obszarach życia. Wiele ćwiczeń opisanych w Rolfingu można znaleźć bezpośrednio w jogach kriya, takich jak hatha joga, joga Iyengara, ashtaga joga, kundalini joga. F. Matthias Alexander pracował i pokazywał swoim klientom, jak korygować nieprawidłowe i nieefektywne korzystanie z ciała. „Używanie” odnosi się do naszych nawyków związanych z trzymaniem i poruszaniem ciałem, nawyków, które bezpośrednio wpływają na to, jak funkcjonujemy fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Opracował techniki, które stworzyły równowagę między głową a kręgosłupem, zapewniając ulgę od wysiłku fizycznegonapięcia i zaciski, poprawiła linie postawy i stworzyła lepszą koordynację mięśni. Uczył ludzi dostrzegać różne blokady uniemożliwiające swobodne ruchy ciała, przewidywać ruchy obarczone niepotrzebnym i niepotrzebnym napięciem. Nauczyciele jogi stoją przed podobnymi wyzwaniami. Budowanie kompetentnej i właściwej klasy, dobór kriji zgodnie z indywidualnymi cechami, kompetentna refleksja i tak dalej. Inny wspaniały terapeuta, Mosho Feldenkrais, uzyskał doktorat z fizyki. Był głęboko zainteresowany judo i założył pierwszą w Europie szkołę judo. Feldenkrais współpracował z M. Alexandrem, studiował jogę, freudyzm i neurologię. Zauważa, że ​​układ nerwowy zajmuje się przede wszystkim ruchem i że wzorce ruchu odzwierciedlają stan układu nerwowego. Ważne jest, abyśmy nauczyli się relaksować i odnajdywać własny rytm, aby pokonać złe nawyki w korzystaniu z ciała. Musimy się uwolnić, bawić, eksperymentować z ruchem, aby nauczyć się czegoś nowego. Kiedy jesteśmy pod presją, zestresowani lub w pośpiechu, możemy jedynie powtarzać stare wzorce. Ćwiczenia Feldenkraisa zazwyczaj dzielą pozornie prostą czynność na serię powiązanych ze sobą ruchów, aby zidentyfikować stary wzorzec i opracować nowy, bardziej efektywny sposób wykonywania tej samej czynności. To samo robimy na zajęciach jogi, odbudowując połączenia między obszarami motorycznymi kory mózgowej a mięśniami, które ulegają skróceniu lub uszkodzeniu na skutek złych nawyków, napięcia i innych negatywnych wpływów. Celem obu praktyk jest wytworzenie w ciele zdolności do poruszania się przy minimalnym wysiłku i maksymalnej wydajności, nie poprzez zwiększenie siły mięśniowej, ale poprzez zwiększenie świadomości tego, jak działa ciało. Kolejnym wspaniałym systemem, który znajduje odzwierciedlenie w praktyce jogi, jest świadomość zmysłowa. System pod tą nazwą jest nauczany w USA przez Charlotte Selver i Charlesa Brooksa, w oparciu o prace Elsy Gindler i Heinricha Jacobiego. „Ta praca ma na celu zbadanie naszego holistycznego organicznego życia w świecie, który postrzegamy, którego jesteśmy częścią – naszej osobistej ekologii. Jak wykonujemy nasze działania, jak odnosimy się do ludzi, sytuacji i przedmiotów. Staramy się znaleźć to, co jest naturalne w tym życiu, a co uwarunkowane; jaka jest nasza natura, którą ewolucja stworzyła w sposób naturalny, abyśmy mogli być połączeni z resztą świata, a co stało się „drugą naturą, która nas ogranicza i izoluje, oddalając od kontaktu z naturą”. Świadomość zmysłów i praktyka jogi to proces uczenia się ponownego kontaktu z naszym ciałem i zmysłami, z umiejętnościami, które mieliśmy jako dzieci, ale utraciliśmy je podczas formalnego treningu. Wiele ćwiczeń w systemie świadomości sensorycznej i praktyce jogi opiera się na podstawowych czynnościach człowieka - leżeniu, siedzeniu, staniu, chodzeniu. Przykładowo siedzenie bez podparcia pod plecami pozwala mi poczuć pełną miarę podparcia, poczuć siłę grawitacji i wewnętrzne procesy życiowe zachodzące w moim ciele. Pozycja stojąca oferuje również bogate możliwości doznawania wrażeń. Niewiele osób wie, jak stać wygodnie, stać dla samego stania. Dla większości z nas pozycja stojąca jest punktem wyjścia do chodzenia, biegania itp. Pozycja stojąca pozwala odkrywać równowagę i próbować zmieniać nawykowe postawy w nowe sposoby koordynacji i bycia. Większość ćwiczeń w tym systemie ma orientację wewnętrzną, medytacyjną. Selver i Brooks zwracają uwagę, że w miarę stopniowego rozwoju wewnętrznego spokoju, maleje niepotrzebny stres i niepotrzebna aktywność, wzrasta wrażliwość na procesy wewnętrzne i zewnętrzne; inne zmiany zachodzą w całej osobowości. W jodze osiągamy ten stan poprzez medytację, śpiewanie mantr i inne podobne techniki. „Im bardziej zbliżamy się do stanu doskonałej równowagi w naszej głowie, tym jesteśmy spokojniejsi, im bardziej nasza głowa się „oczyszcza”, tym czujemy się lżejsi i silniejsi.