Radziecki szpital położniczy, depresja, picie lub ciężko pracujący rodzice. Wychowywana przez babcię. Narodziny drugiego dziecka, gdy najstarsze pozostaje na uboczu. Obozy pionierskie. Zimne, pozbawione emocji środowisko w rodzinie, gdzie najważniejsze jest nakarmienie i ubranie dziecka – a to domyślnie oznacza „bycie dobrym rodzicem”. I jaki jest wynik? Prawie co druga (jeśli nie pierwsza) osoba na fotelu psychologa odkrywa traumę bycia porzuconą/odrzuconą. To właśnie leży u podstaw przywiązania lękowego, unikającego lub lękowo-unikającego. Jest to jedna z przyczyn poważnej krzywdy narcystycznej, w której dziecko, a później dorosły, po prostu nie rozumie, czym jest miłość. Filmy i książki mówią nam to, czego nie widzieliśmy w rodzinie. Tam miłość jest uzależnieniem, łączeniem i rozbijaniem przy braku obiektu łączenia. A osobie z traumą porzucenia bardzo brakuje tego połączenia – wydaje mu się, że błoga jedność, której doświadcza w symbiozie („Ja jestem tobą, a ty jesteś mną”) to miłość. Jednak nawet na początku romantycznego związku takie połączenie nigdy nie jest pełne i niektórym wystarczy łyżeczka, innym wystarczy cała szklanka. Tak więc z jednej strony stopniowo pojawia się poczucie niedoboru, a następnie aktywowane są zwykłe mechanizmy obronne psychologiczne - dystansowanie się lub chęć wchłonięcia partnera „braku podaży”. W odpowiedzi na to druga strona aktywuje własną dynamikę traumy. Na przykład dystansowanie się niemal natychmiast wywołuje poczucie opuszczenia (przestali mnie kochać?) i reakcję. W rezultacie w ciągu kilku dni „raj fuzji” może zamienić się w pusty dom, w którym wszyscy czują się urażeni, uciekli do swoich pokoi lub życia i czekają na dowód miłości ze strony partnera. Lub może zamienić się w duszną celę, w której oboje trzymają się i kontrolują kosztem wolności osobistej - aby tak długo oczekiwana symbioza nie rozpadła się z wiekiem, napompowana huśtawką uzależnienia i odrzucenia. wielu dochodzi do wniosku, że to wcale nie jest miłość. Ta miłość to coś innego. To nie jest adrenalinowa kolejka górska z nieuniknionym rozczarowaniem, ale spokojny maraton we dwoje, w którym jest miejsce na szacunek dla wzajemnych potrzeb, szacunek w ogóle, opiekę i wsparcie. Bezpieczne przywiązanie może początkowo wydawać się nudne traumatyzatorowi. On też nie będzie uważał jej za miłość, ale po prostu za współczucie, nawyk. W przypadku braku wspólnych interesów utrzymanie ich staje się z biegiem czasu coraz trudniejsze. Wspólne życie i wspólne życie trochę cementują przywiązanie, ale nuda nie zniknie. A wszystko dlatego, że opuszczony człowiek dawno się porzucił: nie rozumie swoich uczuć, nie wie, jak o nich rozmawiać, nie zdaje sobie sprawy ze swoich potrzeb, nie ma silnych pragnień, nie wie, czego chce. Po prostu nie da się zamknąć tej ogromnej dziury od zewnątrz, kosztem drugiej osoby, w sposób domyślny. Wydawać by się mogło, że jakikolwiek związek symbiotyczny „leczy” traumę porzuconej osoby! Przecież ktoś go w nich przyjął, pokochał i odwzajemnił, choć w nierównej ilości. Ale nie.. W scenariuszu, w którym ludzie po traumie pozostają razem ze strachu przed samotnością, poświęcając swoją wolność na rzecz symbiozy, dochodzi do zdrady, lęku, depresji spowodowanej utratą sensu, niemożnością bycia sobą i przeżywania swojego życia. W scenariuszu, w którym „opuszczeni” dramatycznie się rozdzielają, każdemu pozostaje gorzki posmak w duszy i ból związany z kolejnym „fałszywym”. Partnerstwo z inną osobą staje się możliwe, gdy po raz pierwszy staniesz się dla siebie niezawodnym partnerem. Na przykład nie poddawaj się w trudnych chwilach: nie popadaj w obwinianie się, nie utknij w poszukiwaniu winnego, nie cofaj się do urazy lub zemsty. Analizujesz sytuację, wyciągasz wnioski, znajdujesz konstruktywne rozwiązania i dbasz o siebie - a nie myślisz o innych. Jest to trudne, ponieważ osoba porzucona z reguły już dawno się porzuciła: popadła w zachowania autodestrukcyjne, uzależnienie, popada w powolną depresję, żyje na pozycji „kelnera” lub ofiary Podczas terapii będzie musiał długo i codziennie pracować nad rozmrożeniem emocji, nad umiejętnością.