Kiedy się martwimy? Kiedy coś zakłóca nasz zwykły bieg życia. Alarm jest sygnałem. Sygnał, że może wydarzyć się coś niepożądanego. Lęk sygnalizuje, że nie mamy dobrych relacji z niektórymi aspektami naszego życia. Jeśli przełożymy niepokój na strach, okaże się, że boimy się zniszczenia siebie jako istoty biologicznej, zniszczenia wyobrażenia o sobie lub wyobrażenia o mnie kogoś innego. Wcześniej się niepokoiliśmy egzamin, ponieważ ocena może nie potwierdzać mojej wcześniejszej samooceny ani oceny mnie przez inne osoby. Osoby z PA boją się wychodzić, boją się, że nastąpi atak i ktoś to zobaczy. Ten „ktoś” ma z początku zawsze określonego adresata. Następnie zaczyna migrować „do ludzi” – nauczyciela, szefa, mężczyzny, kobiety, „innego”. Na samoocenę składa się także ocena innych. Źródłem niepokoju jest opinia innej osoby – rzeczywista lub hipotetyczna – mówi Moja 17-letnia klientka: „który rodzic nie chce, żeby jego dziecko odniosło sukces”. I zaczyna okazywać mu to pragnienie we wszystkich możliwych formach. A gdy tylko „takie dziecko” poczuje niebezpieczeństwo, że mu się nie uda, „dopadnie” go niepokój. Człowieka prześladuje spojrzenie, które czegoś od niego oczekuje. Osobie zaczyna towarzyszyć wyimaginowany sobowtór – ten, którego druga połówka chce widzieć. Stać się nim? - zatracić siebie! Nie stać się? - stracić „innego”! Jedno i drugie będzie niepokojące. Można to traktować jako obiektywny obraz w lustrze i subiektywny obraz osoby patrzącej na siebie w lustrze. Jednak to subiektywne spojrzenie nie należy do podmiotu patrzącego na siebie, ale do patrzącego na niego „innego”, który jest dla niego jednocześnie kochany i przerażający. W istocie w tej przestrzeni poglądów i refleksji tworzy się struktura neurotyczna. Jeśli człowiek odkryje, że odpowiada pragnieniu innej osoby, będzie się bał utraty tego miejsca; po drugie: na poziomie nieświadomości odczuje to, jakby opuścił swoje ciało i „przeniósł się” do cudzego – derealizacja, depersonalizacja. Jeśli się nie dostosuje, będzie się martwić za każdym razem, gdy będzie musiał „zaprezentować się” w społeczeństwie – strach przed odrzuceniem. „Obiektem” lęku będzie obraz, który się wydarzył lub nie, z którym na poziomie wyobrażeniowym nastąpiła pierwotna identyfikacja, a „podmiot” będzie dążył do identyfikacji wtórnej na poziomie „realnego”, w rezultacie staje się dla niego trudne rozróżnienie między sobą a „przedmiotem” na poziomie nieświadomego myślenia. W pierwszym przypadku (obraz, który się pojawił) można mówić o „istnieniu posiadania” i towarzyszącej mu obawie przed utratą; w drugim (obrazie niezrealizowanym) – bycie ku-posiadaniu. Pojawia się „obiekt”, który następnie pojawia się, a potem znika. Lęk jest sygnałem o możliwej stracie, czyli zbliżaniu się do upragnionego „obiektu”. Powstały niepokój jest przekazywany do ciała, za pomocą pamięci zostaje w nim utrwalony, a następnie może zostać odtworzony na poziomie cielesnych przejawów bez świadomości przyczyny. Ciało bierze udział w późniejszej obronie - hamowaniu: strachu przed wyjściem na ulicę, na scenę itp. Myślę, że nawet osoba niewtajemniczona w psychologię zdaje sobie sprawę, że tak naprawdę boi się czegoś innego i jest mało prawdopodobne, że może poradzić sobie z tym stanem, pracując z prezentowanym strachem. To właśnie przykryło przyczynę. I ten obsesyjny strach stoi na straży prawdziwego strachu, chroniąc „fantazmat”, przedstawiając podmiotowi wytwory jego fantazji..