Od autora: Czasami klient nie jest w stanie zapanować nad samookaleczeniem, zachowaniami samobójczymi i impulsywnością. Warunki te są istotne dla kliniki zaburzeń osobowości, zwłaszcza grupy „B”: borderline, antyspołecznej, narcystycznej i histrionicznej. Konieczne jest odpowiednie zrozumienie i ocena zagrożenia, jakie niosą ze sobą takie impulsy, zarówno dla siebie, jak i otoczenia -impulsy destrukcyjne to interwencja, której głównym celem jest zmniejszenie mimowolnej chęci gwałtownego reagowania. Terapeuta początkowo informuje klienta o celu i zasadach treningu, a następnie jasno pokazuje, jak można to osiągnąć. Następnie klient opanowuje umiejętności najpierw w ramach poszczególnych sesji, a następnie przenosi je w rzeczywistość pomiędzy sesjami. Innymi słowy, można wyróżnić cztery fazy: Kontrola badań; Etap badań; Klient i terapeuta przeglądają wzorce reakcji impulsywnych klienta; zwracaj uwagę na patogeny i czynniki modyfikujące Zadanie: ważne jest, aby nauczyć się rozumieć tak dokładnie, jak to możliwe, co dzieje się podczas działań impulsywnych (na poziomie emocjonalnym i poznawczym). Najbardziej typowe pytania na tym etapie: - Jakie sytuacje zwykle powodują takie zachowania w Tobie? - O co chodzi? Czy myślisz w tej chwili? - Jak się czujesz przed, w trakcie i po dokonaniu impulsywnych działań? - Jakie myśli przychodzą Ci do głowy? - Jak się czujesz w swoim ciele? w jakich sytuacjach łatwiej jest Ci zapanować nad tym zachowaniem, a w jakich jest to trudniejsze? Próby samobójcze, samookaleczenia, niszczenie przedmiotów i inne destrukcyjne działania mogą mieć różne motywy: chęć ukarania kogoś lub siebie, aby zmniejszyć silne napięcie; odpokutować za poczucie winy, odwrócić uwagę od bardziej groźnej sytuacji, przyciągnąć uwagę itp. Kiedy klient zrozumie swoją motywację, łatwiej będzie mu kontrolować Twoje zachowanie. Mapowanie konkretnych zdarzeń pomaga klientowi zrozumieć, w jaki sposób jego impulsywne reakcje są powiązane z okolicznościami zewnętrznymi i procesami wewnętrznymi. W tym celu należy poprosić o szczegółowy opis ostatniej reakcji impulsywnej, a następnie wspólnie omówić wszystkie jej elementy Etap Kontroli. Klient śledzi i zapisuje swoje impulsywne reakcje przez co najmniej dwa tygodnie według następującego schematu: sytuacja, myśli i uczucia, czynniki na nią wpływające, wyzwalacze, konsekwencje (wskazane jest sformułowanie ich w formie tabeli – dzięki temu łatwiej będzie łatwiej będzie je później przeanalizować). Zapisy te są omawiane z terapeutą na sesjach. Zadanie: zidentyfikowanie i sporządzenie listy czynników wyzwalających sytuację i towarzyszących im okoliczności, listy typowych przekonań, konsekwencji i czynników modyfikujących etap szkolenia. Trening składa się z dwóch etapów: Pierwszy to eliminacja reakcji impulsywnych (liczenie reakcji, opisywanie okoliczności, poszukiwanie alternatywnych typów reakcji, kontrola oddechu i rozluźnianie mięśni, trening autogenny). W ciężkich przypadkach możliwy jest system krok po kroku - zastąpienie destrukcyjnych wzorców zachowań mniej destrukcyjnymi (na przykład zastąpienie skaleczeń zadrapaniami, a następnie zastąpienie ich uderzeniami elastyczną opaską na nadgarstek, a następnie całkowite usunięcie Następnie do systematycznego odwracania uwagi, która może być zarówno wewnętrzna, jak i zewnętrzna. Dzięki treningowi wewnętrznemu klient uczy się, co powinien sobie powiedzieć w krytycznej sytuacji, ćwiczy myśli niezgodne z impulsami („Ta sytuacja jest w jakiś sposób. śmieszne! Wolałbym się śmiać, niż znowu się skaleczyć!”). Zewnętrzne rozproszenie, klient stara się zmienić niepokojące go okoliczności. Na przykład w przypadku konfliktu opuści pokój, zamiast w nim pozostać, aby kumulować afekt, a następnie rozwiązać go na etapie praktycznego zastosowania. Terapeuta pomaga klientowi zastosować nabyte umiejętności i wiedzę w życiu. W tym celu omawiane są sytuacje, w których klient próbował zastosować alternatywne formy reakcji, przekazywana jest informacja zwrotna i wzmacniane są pozytywne reakcje.]