Od autora: "Gazeta Lipiecka". Elena Bredis // Społeczeństwo „Och, jakie masz zdolne dziecko!”, „Tak, twoje dziecko to prawdziwe cudowne dziecko!”, „A są takie uzdolnione dzieci!” Przyznaj się, który rodzic nie marzyłby o usłyszeniu takich opinii od znajomych i nieznajomych? Bo tak naprawdę wszyscy chcemy, żeby nasze dzieci były lepsze od nas, bo wysoka ocena dziecka jest uznaniem naszych rodzicielskich zasług, i wreszcie, bo utalentowane dziecko ma dużo większe szanse na odniesienie sukcesu w tym życiu, przez co czujemy się spokojniejsi. Ale czy naprawdę wszystko jest takie jasne? I czy talent zawsze jest darem losu, czy też może okazać się prawdziwą karą zarówno dla rodziców, jak i samych dzieci? Nasza stała konsultantka, psycholog, psychoanalityczka Ekaterina Antonova pomoże nam zrozumieć ten trudny temat. — Czy według Ciebie Ekaterina Andreevna utalentowane dziecko jest darem czy karą dla rodziców? — Jedno i drugie? Powiem Ci tak: utalentowane dziecko potrafi nawet „wydobyć” talentem. Jest tego na ogół „dużo”; może całkowicie odwrócić uwagę rodziców od siebie, tak że nie mają czasu myśleć o sobie. To prawda, że ​​​​to tylko jedna z opcji, ponieważ utalentowane dziecko może być również zaabsorbowanym sobą introwertykiem. Tak naprawdę od rodziców w dużej mierze zależy, czy ten nadprzyrodzony talent stanie się darem, czy karą. Pracowałem z dziewczyną, która już w pierwszej klasie uczyła się układu okresowego, a w wieku dziesięciu lat zaczęła pisać bardzo dojrzałą poezję. A rodzice ją przywieźli, ponieważ cierpiała na wiele lęków i miała nieumotywowane wybuchy agresji. A wszystko to dlatego, że rodzice przyjęli postawę bezinteresownej służby talentom córki. Nawiasem mówiąc, jest to bardzo częsty błąd. - Ale wyjątkowe dziecko trzeba wychowywać w specjalny sposób? - Na pewno nie w ten sposób. Tak, takie dziecko wymaga większej uwagi, ale pod każdym innym względem należy je wychowywać jak zwykle: w jasnym systemie zasad, rozsądnych zakazach, definicjach tego, co dobre, a co złe. W przeciwnym razie wielu rodziców uważa, że ​​​​dla maksymalnego rozwoju twórczego dziecko potrzebuje maksymalnej wolności. To jest źle! Wolność jest dla dziecka ciężarem nie do zniesienia, znacznie lepiej czuje się w przestrzeni, w której obowiązują jasne ograniczenia. - A może okaże się, że dziecko rzeczywiście jest wyjątkowo uzdolnione, powiedzmy muzycznie, ale kategorycznie nie chce uczyć się muzyki? - Łatwo! Rodzice zaczynają je na siłę zmuszać, pod hasłem „Podziękujesz nam później!” Są przekonani, że wiedzą lepiej, na czym dokładnie polega przyszłe dobro ich dziecka. I to samo dziecko, mimo że jest wybitnie uzdolnione, chce grać z chłopcami w piłkę nożną. Albo odwrotnie: nie chce bić rekordów sportowych, marzy o tym, żeby posiedzieć spokojnie w kącie i rysować, choć nie ma talentu artystycznego. I tutaj presja rodziców potrafi być niesamowita! - Ale można ich zrozumieć: szkoda chować talent w ziemi... - Wystarczy zadać sobie pytanie: czy na pewno chcę widzieć dziecko na szczycie? stopień na podium czy po prostu szczęśliwy człowiek? Widzisz, może się też zdarzyć, że talent dziecka jest „trudny” lub po prostu niepotrzebny. To nie jego wina, że ​​natura go wyróżniła. Najważniejsze, żeby nie zmuszać, nie zmuszać, nie „przebijać się przez kolano”! Spróbuj znaleźć motywację, zainteresuj dziecko i nie zapomnij chwalić go nawet za drobne sukcesy. Spójrz, samo dziecko da się ponieść tej samej muzyce i nie będzie trzeba wozić go kijem do pianina. — Jak wiadomo, na drodze do sukcesu tylko dziesięć procent zależy od talentu, a dziewięćdziesiąt procent od pracy. Czy więc warto nakładać na dziecko taki ciężar ze względu na iluzoryczne perspektywy? - Ale jest wiele przypadków, gdy dziecko postrzega tę pracę jako przyjemność, gdy nie wyrzucisz go z fortepianu ani z sali gimnastycznej. Tu także potrzebna jest mądrość rodziców. W końcu, jeśli od dzieciństwa siedzisz godzinami przy instrumencie i nie uprawiasz sportu, możesz po prostu nadszarpnąć swoje zdrowie. A jeśli spędzasz cały swój czas na siłowni ze szkodą dla czytania, toNie da się uniknąć niedorozwoju duchowego. Jest jeszcze jedna złota zasada: nie można wkładać wszystkich jajek do jednego koszyka. Wyobraź sobie, że Twoja olimpijska nadzieja doznaje kontuzji i nie może już uprawiać sportu. Ale szkoła jest już opuszczona i nie ma innych zainteresowań w życiu. Jaka przyszłość czeka w tym przypadku? – A tak przy okazji, o szkole. Czy powinniśmy oczekiwać, że utalentowane dziecko w szkole ogólnokształcącej dostanie same piątki? - Istnieją dzieci powszechnie uzdolnione, które są równie dobre we wszystkich przedmiotach. Są dzieci z „kompleksem doskonałego ucznia”, które wszędzie uważają się za zobowiązane do bycia najlepszymi. Czują, że inaczej nie będą kochani. Ale są też tacy, których bystry talent po prostu „wyrywa się” ze sztywnego systemu szkolnego. W tych ramach jest im ciasno. W rezultacie takie dzieci mogą z łatwością „złapać” trójki, a nawet dwójki. Jest to swego rodzaju zapłata za talent. W przypadku takich dzieci wystarczy najpierw usiąść obok nich, gdy odrabiają lekcje. W żadnym wypadku nie powinieneś tego robić za nich! Spróbuj zainteresować, zniewolić i uczynić ten proces interesującym. I pamiętaj, aby wyjaśnić, że w życiu będziesz musiał robić nie tylko to, co naprawdę lubisz - Bardzo często rodzice próbują motywować swoje dziecko, podsycając jego ambicje: „Musisz być pierwszy, możesz i musisz być najlepszy. !” Dziecko staje się zakładnikiem tej szalonej gonitwy po nagrody... - A rodzice najczęściej rekompensują sobie w ten sposób własne kompleksy niższości: sami nie osiągnęli sukcesu, nie zrealizowali części swoich marzeń i planów, a teraz są próbując uświadomić sobie to wszystko u własnego dziecka. Bo jego sukcesy są w pewnym sensie ich sukcesami. A dziecko żyje w ciągłym strachu, że nie spełni oczekiwań rodziców, że nie spełni ich wyobrażeń na jego temat. Nigdy nie będzie z siebie zadowolony, bo najważniejsze, żeby rodzice byli z niego zadowoleni. W rzeczywistości jest to bezpośrednia droga do nerwicy. I jeszcze jedno: nie ma gwarancji, że młode talenty nie będą musiały przeżyć porażki. Jak on to przeżyje, biorąc pod uwagę tak ambitne podejście mamy i taty? Zawsze powtarzam mojej córce: Twoim głównym konkurentem jesteś Ty sam. Nie ma znaczenia, czy możesz kogoś pokonać, czy nie, najważniejsze jest pokonanie własnych słabości, własnych niedociągnięć, aby tym razem spisać się lepiej niż poprzednio. — Znane zdanie: „Talentom trzeba pomagać, przeciętność sama się obroni”. A rodzice często zaczynają „pomagać” swoim utalentowanym dzieciom w taki sposób, że przeradza się to w nadopiekuńczość: dziecko jest chronione przed wszystkim, co nie jest związane z jego talentem, a właściwie jest chronione przed życiem. — I w ten sposób faktycznie. , „odbierają” dziecku większość sukcesów i zwycięstw, przywłaszczają sobie je. Przecież zaczyna mu się wydawać, że bez matki i bez ojca nic by nie osiągnął, że sam jest nic nie warty. Powstaje straszne uzależnienie, którego później młody mężczyzna lub dziewczyna nie może zerwać. Inaczej mówiąc, boją się wtedy prowadzić samodzielne życie. Ale to już jest ludzka tragedia i żadna ilość zwycięstw w konkursach i konkursach nie jest w stanie tego zrekompensować. Generalnie jestem zwolennikiem jak najgłębszego zanurzenia w rzeczywistości najzdolniejszych dzieci, aby na podwórku były zwykłymi dziewczętami i chłopcami, aby się kłócili i zawierali pokój, zakochiwali się i zakładali własne rodziny nadgodziny. „Myślę, że na rodziców wywiera również presję troska o przyszłość swoich dzieci. W końcu myśl nieustannie dręczy: jak potoczy się ich życie? I wydaje się, że jeśli dziecko jest utalentowane, ma większą szansę na osiągnięcie sukcesu, stabilności i dobrobytu materialnego. Próbują więc znaleźć i rozwijać te talenty. „Nowoczesne podejście do sukcesu i dobrego samopoczucia całkowicie schrzaniło ludziom mózgi”. Jeśli dziewczyna wyszła za mąż i została gospodynią domową, uważa się, że nie została spełniona. Ale co, jeśli realizuje się jako żona, jako matka, jeśli chętnie gotuje, sprząta i czeka, aż mąż wróci z pracy? Może takie jest jej przeznaczenie i kto powiedział, że jest mniej godne niż bycie bizneswoman? Kto powiedział, że człowiek musi być koniecznie genialnym muzykiem, wybitnym sportowcem lub wielkim artystą? Dlaczego nie.